Өлеңдер ✍️

(Михаил Луконинге)
Алатау тартты баурына,
Алдыңа тосып таң нұрын.
Қарадың бақша-бауына,
Жері деп жүрген Жамбылдың.
Әңгіме айтып, сыр тізіп,
Тынбады шулап Мыңбұлақ,
Арқаға таулар мінгізіп,
Жөнелдің бұлтпен бұлдырап.
Біле алмай қойдың сен онда,
Тау қайсы, әлде, жер қайсы.
Дедің сен біздің селода,
Осындай таулар болсайшы.
Тау түлкі боп қашқандай,
Бірде көк, бірде жап-жасыл.
Құпия сырын ашқандай,
Қымтаған өзі сан ғасыр.
Содан соң жан-жақ күп-күңгірт,
Құбылып кетті күн жүзі.
Жөнелді тауға бір сүңгіп,
Алматының күндізі.
Содан соң құйды аспаннан,
Толассыз топан шелектеп.
Айттың: жоқ пайда қашқаннан,
Ботинка шешу керек деп.
Балаша санды ұрып қап,
Аяқты сілке жүгірдік.
Балақты башай іліп қап,
Жасырар не бар, жығылдық.
Не керек досым, күлгенмен,
Сол жауын болды пайдалы.
Ырғалып жасыл гүлдермен,
Жаңадан таулар жайнады.
Қызық боп қалды ол да бір,
Ойыңда сенің әлі жүр.
Өлең боп сенен сол жаңбыр,
Шығады сыртқа бәрібір.
1957
* * *
Алматының жазын көр,
Көз алмайсың құмартып.
Жатады таулар жазып бел,
Бауырайы гүл атып.
Алматының күзін көр,
Жазынан сұлу күзі бар.
Қарақат, өрік, жүзімдер,
Алмадай қызыл жүзі бар.
Алматының қысын көр,
Күзінен сұлу қысы бар.
Шынықпақ болса кісі егер,
Айдынды мұзын ұсынар.
Сұлулығын бәрінің,
Бойына жиып біріндеп.
Алматы Алатауының
Көктемі келер күлімдеп.
1957