Әңгімелер ✍️

Шуылдасқан бір топ бала, орталарында шөлмек көз неміс баласы Ганс бар, ауыл сыртындағы кішкене төбеде сырғанақ теуіп жүр.

Қордабай қолдан жасаған шанасына енді отыра берген еді. Бір бала жоғарыдан Гансты ту сыртынан итеріп жібергенін шалып қалды. Қордабай айқай салды.

— Тиме! Неге итересің?

— Мәссаған, мынау да неміске болысады.

Қордабай жығылып қалған Гансты қолтығынан көтеріп тұрғызды.

— Сендер бұған тиіспеңдер, Ганстың әкесі герой. Орден алыпты, отыз пәшесті өлтірген.

— Әй, рас па?

— Нағыз батыр екен!

— Немісті неміс өлтірген бе?

— Жоқ! Оның әкесі біздің неміс. Мүйізі жоқ. Анау Ылиза сияқты, мынау Ганс сияқты жақсы неміс.

Балалар Гансты қоршап алды.

— Ганс, мә менің шанаммен сырғана.

— Сенікі жаман!

— Қайта айтшы!

— Жаман! Жаман!

Дауласқан екеуі аяқ астынан шартта-шұрт төбелесіп қалды.

Қордабай ешкімге билетпей жалғыз иемденіп Ганске өз шанасын берді.

Балалар қайта тыныштанды.

— Осы Қиясбек қайда? Неге келмейді? деді бір кезде Қордабай.

— Қиясбек ауырып қалған. Тұра алмайды. Аяғынан суық өтіпті.

— Жүр, Қиясбектікіне барайық.

— Давай! Кеттік.

Балалардың біреуі кілт тоқтап, төменге қолын нұсқап айқай салды.

— Әй, анау екеуі кім?

— Пәлі, солдаттар!

— Солдат емес, кәмәндір.

Рудниктің кеңсесіне қарай екі әскери киімді адам кетіп барады екен.

Балалар тұра жүгіргенде, Ганс орнында тұрып қалды. Қордабай қайтып келді.

— Сен неге бармайсың, Ганс?

Ганс басын шайқады.

— Анау, анау, алдындағысы нашар адам. Бізді әкеле жатқанда мамама ұрысқан.

— Жүр, Ганс, енді саған ешкім ұрыспайды. Сенін әкең герой. Ұрсып көрсін!

— Жоқ! Ол бәрібір жаман адам!