Әңгімелер ✍️

Рабиға пештің түбінде жатыр. Аузы жабылмай күрк-күрк жөтеледі.

Эльза аурудың қасынан шықпайды. Төсегін дұрыстап, қайта-қайта көрпесін қымтайды. Маңдайына қар салған түюлі орамалды тегістеп қояды.

— Муттер... аппа, сен жазылады... Куваш келеди. Киасбек изде.

Рабиға ес-түссіз, денесі күйіп-жанып сандырақтап жатыр. Анда-санда үзік-үзік сөздері естіледі.

— Көкесі-ау, алақаныңды берші, ұстап жатайын...

— Келем деп келмей койдың ғой. Төрт құлының өзіңді тоса-тоса үзілді...

— Неге теріс қарайсың? Көкесі-ау, маған өкпелеме. Түтініңді үзгем жоқ...

Одан әрі сөзден де тыйылып сұлық қалды. Құбаш алғаш рет Эльзаға тура қарады. Көзінде: "не істейміз" деген жалынышты сауал бар. Қыз үн қатпастан талықсыған кемпірдің аузына қасықпен су тамызды.

Бір кезде Рабиғаның "Сорпа-а-а..." деген дауысы анық естілді.

Кемпірдің басында жүрелеп отырған Құбаш атып тұрып, асығыс киінді.

Эльза: "Қайда барасың?" дегендей есік көзінде тұрған ұланға үнсіз тесілді. Содан кейін терезенің шүберегін ашып, сыртқа қарады. Басын шайқады. Құбаш тоқтаған жоқ.