Әңгімелер ✍️

Сылағы түскен, кірпіші жалаңаштанған аласа тоқал тамның алды кісі бойы күресін.

Рабиға көнетоз шапанының қос өңірін қаусырынып есік алдында бір уыс боп тұр. Көп болды. Қимылдар емес. Шыңылтыр күннің бет жалаған зілді ызғары бар. Тіссіз иек сақылдауға шамасы келмей әлсіз ғана дір-дір етеді. Ауыр өксікпен тереңнен солқылдап жеткен ұзақ күрсініс бір құшақ ауаны ауыздан бұрқ-бұрқ атты. Рабиға көзін сығырайтып, иығын қушитып ат қора жаққа қарады. Нұрсыз жанар көрмей тұр-ау деген күдік оралды ма, иілуден қалған саусақтарын әрең қосып, маңдайына күркелеп төсеп, ,күн салып тағы қадалды. Құлдыраған көзден ып-ыстық жас ыршыды. Сұқ саусақ шыланған кірпікті сипап өтіп, кідірместен өңірге сүңгіп кетті.

— Келмейін дегені-ау... Сенен де айырылғаным ба? Тас кебіс тарп-тарп сүйретіліп, табалдырықтан аттар-аттамастан екі жаққа ұшты.

— Үй суып кетіпті-ау...

Кемпір кібіртіктеп келіп от аузына жүрелеп отырды. Пештің қақпағын ашып, қызарған қоламтаға суық сорған алақандарын тосты. Сәлден кейін қара көсеуді көтеріп, оттықтың астын түртті. Дүр ете жөнелген оттың жарығына үнсіз телміріп, ұзақ отырып қалды.

— От! Қайран от...