Мылтықбай ерімбетов өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

«Жалаң аяқ жүрмесін,Аяғын тас тілмесін,Табанына баланың,Тікенектер кірмесін.Кірді тіпті білмесін,Қыста суық тимесін.Бəтеңкесін киіп ап,Конькименен..

Табылмаған көп елде,Айбатына шыдар жан.Əйгілі боп əлемге,Қазақ атын шығарған.Жерді жарған атағы,Қажымұқан атаны,Барлық халық құрметтеп,«Күш атасы»..

Қар басып қара орманды,Мұз басып сүрлеу жолдарды.Қараңғы түндер қаусырып,Тастаса-дағы бар маңды.Жібермеу үшін жауларды,Сайларды, бұта..

Қойдан қырқып жүн алып,Жүнді суға он малып,Бояуменен былғалап,Тарақпенен жұлмалап,Ұршыққа əкеп жүн тағып,Иіріліп, зыр қағып,Төбедей жүн..

Қысқа шаш па керегі,Ұзын шаш па керегі –Шаштаразға келсеңдер,Бəрін жасап береді.Қайшысы мен тарағы,Қырқып, тарап алады.Епті қолы шашыңды,Тəртібіне..

Ақ қалпағы басында,Ыстық оттың қасында.Бір тамақты пісіріп,Бір тамақты түсіріп,Апам ылғи жүреді,Жайраңдайды, күледі.Түрін біліп тағамның,Жолын қуып..

Көк жұлдызы керемет,Көп жұлдыздың біріндей.Көкке ұшқан самолет,Кетті алыстап білінбей.Ілестірмей құстарды,Желмен бірге жарысқан!Бұлты көшкен..

Көк теңіз – кеннің көзіндей,Көк теңіз – біздің қазан ғой.«Ау толсын!» деп əзілдей,Əуп деп, əуп деп жазар бой.Қабаққа шаттық ұялап,Көздері ұшқын..

Өңшең озат ұланның,Кім білмейді еңбегін.Ұлы Отан мұнайдың,Беріп жатыр сол кенін.Бақыт тілеп жолына,Өз ұлындай ел сенер.Барын беріп, жоғына,Іздеу..

Құмартамын кəсіптің күллісіне,Сеніп жүргім келеді шын күшіме.Космонавт, мұғалім, шопан, ғалым –Бəрі неге болмайды бір кісіде?Түрлі-түрлі мамандық ел..

Жамандама досыңды, жамандама!Жаман сөзді айтады жаман бала.Жақсы жігіт, білікті кісі болар,Асыл сөзді жинаған адам ғана.Жақсы бала – ұрлыққа үйір..

Сынамақ боп бірде атам,Сауал қойды тым қатаң:- Ер қанаты не, ботам?- Ел үміті кім ботам?- Ер қанаты – пырағы,Ел үміті – ұланы.Сауалдардың..

Жалқау деген адамның,Бірге кешкен жорықты.Ұйқы, Күлкі дейтұғын,Екі досы болыпты.Ұйқтап жатса Ұйқысы,Күлкісі кеп қорқыпты.Жалқау деген бұл кісі,Жатып..

IБалқұрақ көлдің жағасы,Жағалай жатқан ел екен.Жазығы жасыл, даласы,Азығы шүйгін жер екен.Майсалы жайлау малшыға,Өлшеусіз байлық кені екен.Ел: «бұдан..

Жақсы жанның көп тұрмасын білмес ел,Білсе шіркін – сағат сайын тілдесер.Ауыл-үйдің ардақтысы – атбегі,Атбегіні айналдырды бір кесел.Ауыл еді..

Көкпарға апар, жан аға,Көкпарды көргім келеді,Көздерде оттар жана ма,Шоқтарды көргім келеді.Сіңірлі қолдар қарысып,Тартқанды көргім келеді.Құлай..

Қарасаң болды оған жай,Қиялға кетер гүл енді.Көз құртын жеген жағалай,Көріп пе едің кілемді?Бөрі бұлақ, қос тұмар,Ирек, мүйіз, құсқанат.Гүлбедерге..

Түйеден де қорқады:«Ұзын екен» деп.Сиырдан да қорқады:«Сүзіп өтер» деп.Айран ішсе, асықпай,Тамсанып ішеді.Қымыранға қасықпен,Бал салып ішеді.

Суыртпағын жел қадап,Сар далада түнеген.Суықбауыр табиғатСары аязбен іреген.Бауырынан сыз өткен,Сауырынан мұз өткен.Қиыр жайлап, шет жүріп,Қоғам..

Кең даланың ежелгі тұрғындары –Таңғы желмен тербелер гүлдің бəріБір-біріне үнемі əлденені,Айтады да, бой түзеп сəнденеді.Сөйлеседі не жайлы..

Ғажап! – дейді жолдасым, - Ғажап! – дейді,Мынау – дала, иесі – қазақ дейді.Мынау – таулар, мына – көл, мынау аспан,Кеңдігіне куəгер – өзі-ақ..

Қазына бар қарт түзде,Саф алтынға бергісіз.Іздеп өту – шарт бізге,Табу, таппау – белгісіз.Өз бағасын береді ел,Кім көтерсе балғаны.Маңдай терге..

Тынышсыз боп бір сəтте кетті де ауыл,Көк жүзінде қара бұлт соқты дабыл.Содан кейін найзағай қылыштасып,Қамшы үйіріп қатыгез жетті дауыл.Жетті дауыл..

Алтын тұяқ, жібек жалЖелінің сəні – құлыншақ.Желден жүйрік жануар,Елімнің сəні – құлыншақ.Шіңгір-шіңгір кісінеп,Əн сап жүрген құлыншақ.Тəтті сүтті..

Томпаң қағып, анасына:- Тоңдым, тоңдым, - деді балаТорқа көрпе арасына,Тоқтышақтай енді бала.Қымтап, орап көрпеменен,Қасына оның келді де..