Кеңшілік мырзабеков өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Жарқыным-ау, махаббат өрт екен ғой,Мерт етердей адамды дерт екен ғой.Он жетіде үйлену ерте екен ғой,Жарқыным-ау, махаббат жалқы екен ғой.Жарқыным-ау..

(Ғ. Қайырбековке)Екі-үш үй көшті ме екен Дүбірдегі,Екі ши өсті ме екен түбірлері?..Желпініп бір өте ме қырат-қырдыЖәннат леп, жұп-жұмсақ жел..

Қара тас түнді шақпақша шағып қақ жарып,Алтынның түсі секілді бейне ақ жарық..Аспаннан бір сәт тұрады дейді нұр сеуіп,Тілегің қабыл, көрсең бір соны..

Аман ба туған топырақ,Аман ба Ақшығанағым?Ақ деген сөзден жарқырап,Жеткендей жақсы хабарың.Жүйкемді күллі босатып,Мен сені неге сағынам?..Сенде өткен..

Құм Тосын жаққа құлардаҚол бұлғаушы еді ақ шилер.Малынып мұхит мұнарға,Толқындаушы еді ақ шилер.Алтынмен аптап күн нұры,Жарқылдаушы еді жел..

Іңгә, іңгә, іңгә, іңгә, іңгәла,Іңгәлай ғой, іңгәлай ғой, бір бала.Жарық дүние кілтін ашқан жалғыз үн –Адамзатқа сол ғой ортақ тіл ғана.Іңгә..

Аспан тіреп тұрған шың,Асқақтыққа туғансың.Ақша бұлтың желпілдеп,Алыстан қол бұлғарсың.Әжіміңде мұң бар шың,Етегіңде гүл бар шың.Өз бұлтыңмен..

Ұйқым сергек. Мен қазір көп түс көрем,Жорытар ем жүрегім дауаласа.Торғайдан суыт шығып, Тосынға кеп түстенем,Ұясына асыққан бал араша....Төбешігі..

Дүр етіп лезде бүр жарған кезде дүзген, тал,Тобылғы сайға торыңды сайлап қызбен бар.Қолаң шағыр мен қоламта күлгін көкпектіңАрасында аршын тұяқтар..

Төбеде жүзген бұлттарғаТөменнен қарап сұқтанба!Жел тұрса зеңген жан-жаққаСалмағы бұлттың салмақ па?..Жетелеп жүрген жол бәлкім,Тағдырың шығар жел..

Көргенде сені сәмбі талҚабағы жанып тұрғандай.Есіме түсті Сәбіл шалЖәне де және бір жағдай...Есіме түсті ерке өзенҚұрдымға қарай жөңкілген.Бұйым ба..

Нөпір де нөпір ой бұлты қалың,Нөсерлеп бүгін тынам ба?!Немесе түсіп торғын тұманым,Малынамын ба мұнарға?!Көктем сыңайы күз нышаны ма,Өкінішті ме әлде..

Бір қанып ішіп, суына түсіп көрмей біз,Аузымыз жеңіл, тоспа да болса, көл дейміз.Мойылдай дейміз, моншақтай дейміз, мең дейміз,Біз де бір аққу..

Салт атқа мініп, сар желіп қырда қайтар ем,Шалқақтап жүріп «Айнамкөзді» айтар ем.Шекетулі ерде отырар едім шайқалып,Сүріне білмес су жорға болса..

Пендеге біткен дүние,Байлық па, бақ па – бәрібір,Көзіңнен бір күн ұшады –Тағдырдың берік заңы бұл.Көзіңнен бір күн ұшадыАртына әсте бұрылмай,Тарқаған..

Елу тоғызыншы жылы қырманға барғаным есімде,Тайынша жетектеп тырбаңдағаным есімде.Қайрағым да жоқ, орағым да жоқ қолымда,Күн құлап кеткен..

(баллада)Сықыр да сықыр сары аяз,Сына алмай сыздап тұр аспан.Қақтаған аптап ала жазҚақаған қысқа ұласқан.Қылаумен өскен қар биыл,Бұрқасын боран жоқ..

Күлдім, ойнадым кезінде,Бір күн ойладым: «СезімгеКеудем жүргенде күмбірлепҚұл боп кетпейін, құрғыр», – деп.Сосын сескеніп, сақтанып,Судай тазарып..

(баллада)Арбаға ақ тары артып жиырма бес пұт,Арда жер иіген кез. Қырға көштік.Талма жел теріскейден соқты үздігіп,Сайлардың сабатынан ылғал есті.Сар..

Айнакөл мен Қаракөл – медиен белдің қос меңі,Суыңа көптен шомылмай суыса ізім, кеш мені.Жыртқанда көлдің жиегінотарын әкем құмға айдап,Есімде қапты..

«Көктоғайда» ауыл...Көрші қыстапСіздің үй менен біздің үй бірге,Аяқ-табақты аралас ұстап,Тату да тәтті, құтты боп ірге...Құлындай ғана шағыңда..

Көдесі семіп, көлдері солып күзде бір,Тұнжырап тұрар шақ болады ғой түзде өмір.Қоныстан безіп, өрісті өзгертіп, жай іздеп,Құс болып кетсек, қайтер..

Көбеген қозым, көк шығыпОтығып кеткен боларсың.Тоқырап жетіп тоқшылық,Опынып біткен боларсың.Бозқонақ басын кеш шалып,Кейіндеу ордың көк көде.Не..

Тағы да, міне, кешеу күз,Тағы да тұман, боз қырау.Қабағы қату, мешел құз,Оңдың-ау, орман, тоздың-ау.Қаланың үстін кешеденТуырлық бұлттар тұр..

Зіп-зілдей денем, сүйегім сыздап, сынық па,Жығылғандаймын жұдырық пенен сырыққа.Қажыдым, білем, қай жаққа барып дем алам,Тынығар жер жоқ, жуынар көл..