Нұрлан оразалин өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Оянғандай кеудесiнде май таңы,жарым менiң «Бесiк жырын» айтады.Сыртта – қаңтар… Шұнақ аяз шыңылтыр…Сығалайды терезеден Ай тағы.Ұлы қала… Көшелерi..

Еркебұлан туғанда***Ауырғаны батқанда сәл басыңның,қандай жақсы болғаны жалғасыңның,иiскеп тұрып ұлыңды – қуанасың,демiн жұтып тұрғандай бар..

Ей, ағайын! Таға көрме текке мiн,осы жаста түсiнбесiм көп менiң;түсiнгiм кеп өлең өрдiм сол үшiн,сөз бен ойды сабақтадым, көктедiм.Сұраулардың..

Туса-дағы бiр мықты жыр тап сенен,мықты ақынға қазақ елi тапшы емен…Көңiл соны сезiнсе де, ұқса да,бойды буып, көнер емес бақсы-өлең.Көк таулардың..

Көңiлiмдi кеулеп, кезiп өгей үн,кiмдiқалай оңашада сөгейiн?!.Қылдай кiнәм жоқ едi ғой, апыр-ай,ғайбаттапсың бiреулерге… Не дейiн?!Кешiп жалғыз жасыл..

Ала таңда… Қызыл iңiр – кеште ойлы,қаңтарда да қар көметiн төскейдi,күзде, жазда, көктемдежыр – сезiмнiң алауы бiр өшпейдi.Сәттерiмде қуанғанда, мұң..

Таң асылып Талдының қыз белiне,ән асылып тырнаның тiзбегiне,құлазып тұр тау iшi, құлазып қыр…Жабырқап тұр қарт – қазан, күз де, мiне.Таңғы суық..

Күздiң сынық қабағы… Нұр жасырып,жапырақсыз жабырқап тұр ма шыбық?Жалғыз атты жолаушы – саятшы қарттау бөктерлеп келедi қырға асығып.Тұғырында –..

Ана кезең – Омарталы…Ұрты – бал,күнгейiнде орманшының жұрты бар.Жайрап жатқан қымыздықтың қолтығы,одан әрi – қарақорым… Сырты – қар.Көбесiнен..

Ойырманың құламасы – қойлы ауыл.Жалғыз түтiн, жалғыз үйлi ойлы ауыл.Жалғыз мама…Жалғыз ошақ…Жапан сай…Қоңыр таудың қоңырайған қойнауы.Көк түтiннiң..

 Жалғыз соқпақ барады тауға асылып,жалғыз бала барады тауға асығып.Алған бетi – Көксай ма?Көк жазық па?..Әжесiнiң қалғандай қауғасы ұмыт,бала кетiп..

Түйiп ал да, ендiгәрi сұрама,мен туған үй,мен туған жер,мiне, ұлым, мына ара:сарыала егiн қоршап жатқан егiз там,түстiгiнде – қылдап өрген мұнара.Сәл..

Өкпе де керек,жүрек те керек, бауырым,бүйрек те керек,сирақ та керек, бауырым.Жұлын да,ми да,құлақ та,көз де,жауырын…Бәрi дебәрi керек шын,он екi..

Өкiнбе, дос, бiз бармаған той аз ба?Азап-мұңын бiз шекпеген ой аз ба?!Өлең үшiн мәңгi майдан – бұл өмiр,қар, дауылға, қарсы жүру аязға.Тағдырыңнан..

Сам жанып, басып жердi сызАй аққан түнде келермiн,шатырлап аспан… Белгiсiз,жай атқан түнде келермiн?!.Бастауын шайып бұлақтартулаған кезде..

Шуағына сенедi келер күннiң,нөсерiне сенедi төгер күннiң,сезiнедi, сенедi, сондықтан да,азабына көнедi шегер мұңның...Айын, ұстап жұлдызын, көгiн..

Шын мұңайсаң…Мұңайып Дала қашқан,шын қуансаң, қуанар тарап аспан,дерт екенiн «ақындық» кештеу ұқтым,жүрегiмде тамтық жоқ…Жара басқан…Кештеу ұқтым…Кеш..

 Не көрсек те бiз бiрге көрмек едiк,не терсек те бiз бiрге термек едiк.Амал қанша, қасқа жол бөлдi бiздi,аламаны өмiрдiң керме керiп.Өттi жылдар…Өттi..

Сенiң әнiң сезiмiмдi түлеттi,қаңтар түнiн мамыр еттi…Гүл еттi…Жандауысың дабыл қағып кеудеде,жыр боп жаңа жарып шықты жүректi.Жарып шықты бұлт iшiнен..

Жұлынды ұрып,буынды ұрып,естi алып,сынық күлше бара жатыр төсте ағып.Сызып өтiп бiр тылсым ән кеудесiн,күрсiнедi, мұңаяды кеш..

Саған ғана сенемiн, сенiп өтем,(басқа ойлардың бәрi де желiк екен).Сүю, сүю – шын бақыт…Күдiк мүлдемалаңдата көрмесiн сенi бөтен.Саған деген жүректiң..

Кең әлемге ұшырған елшiм едiң,қалқып ұшып, аққуым, келшi менiң.Сенен басқа бiр пенде хақылы емес,айдынымды тек өзiң еншiлегiн.Еншiлегiн қамысын..

 Сенiң әнiң жазғандай құрысымды,сенiң әнiң ашқандай тынысымды,бейуақытта жеттi де мазасыздау,сенiң әнiң бiр тәттi мұң ұсынды.Шыңырау ма? Шыңғырған..

Салтанаты қаланың жерiткендей,көкжиектер көңiлiн ерiткендей,сезiм қашып барады қанаттанып,қою қара түндерде…Елiктердей…Сана төрiн сызғылап..

Ауа дымқыл…Күн бұлыңғыр…Тұр тынып…Жатыр таулар зiлмауыр боп, қыр тынып.Тез ашылса қайтер едi, апыр-ай,көкжиектiң балақ-жеңi жыртылып.Беу..