Өлеңдер ✍️

«Ай, заманым, заманым,
Қайда кетіп барасың...».
Таппағасын амалын,
Жұрт... жалайды жарасын.
Тіл байланып, жақ сынды,
Күн байыды, кеш кіріп...
Белең алған ат сынды,
Уақыт тұр тепсініп.
Алуан-алуан қос құрып,
Күнге ашқызып түңлігін.
Шуылдасқан көпшілік
Естімейді бір-бірін.
Сор айналып жан-жағын,
Келмей қойды Бақ қатал...
Дуалы ауыз қалмады,
Мынау жұртты тоқтатар.
Астамсып кіл күшенген...
Кім не десін бұларға?
Көктен Ғайса түсер ме,
Жерден Мәді шығар ма...
Өтірікке ел үйренді...
Қайтпағасын меселі,
«Бас-басына би болды,
Өңкей қиқым...» кешегі.
«Ақырзаман боларда...»
Мықты екенсің, ай, шалым.
Көл арнасы толар ма,
Күні туып Ғайсаның...
Жүрсе де көп түңіліп,
(Сенген жанға құт ерер).
Жүрегіне үңіліп,
Бір ғажапты күтеді ел.
Астамсып кіл күшенген...
Мен не дейін бұларға?
Көктен Ғайса түсерде,
Жерден Мәді шығарда...