Өлеңдер ✍️

Атыңды естігенде «Еміл» деген,
Елең етіп, қайғыдан жеңілденем.
Кетпесем, желдей есіп жер түбіне,
Отыз өлең арнар ем кемінде мен.
Жылқың қайда, шұрқырап, тебіндеген,
Жүйрігің жоқ, дереннен жемін жеген?..
Түбегің тұяқтыны аңсаған ба,
Шалғыны дірілдейді желінбеген?..
Ұрынып не бір дүмше, не бір керең,
Бөгеген-ау, бетонды темірменен.
Аңғарың құлазиды арнаң олқы,
Сонда менің тынысым кеңір неден?!
Табиғат үйлесе ме жемірменен?!
Не қалды екен жемірлер кемірмеген?!
Саған да бір сұмдығын жасаған ба,
«Аралды» жұтып қойған шегір немең?..
Ауырды сараламай, жеңілменен,
Азапты аз көргем жоқ тегінде мен.
Ұзақ жыл хабарымды білмей қалдың,
Сүйектей жаназасыз кебіндеген.
Жетем деген жалғыз-ақ сенімменен,
Бөгеттің не түрінен шегінбеп ем.
Кеще көп маған да сан қақпан құрып,
Пәлесін табаныма желімдеген…
Соларды жазамын да көңілденем,
Алыста әзілдесіп, өлімменен…
Толқиды тоқтаудағы айдынындай,
Көп өлең көңілдегі төгілмеген…
Кеш біліп, туатынын ненің-неден,
Жанардан жас қайнады-ау, телімдеген.
Жөңкіл бері, жөргекті жуған өзен,
Алатының көп әлі сенің менен!..

1990 жыл