Өлеңдер ✍️

Нөсер қылған қой көздің шөкім мұңын,
Қозы мінез бір лирик отыр, күнім.
Отыр, күнім, алдымда, мен айтайын,
Ақынның шопырлығын.
Күрмелмеген, күмілжіп бір сәт тілі,
Күлімсіреп алдынан тұрса ақ күні.
Қолын артқан рульден берілгендей
Автоға жұмсақтығы.
Терезеден желемік самал өпсе,
Самал өпсе – сергітер амал етсе,
Зуылдайды сұр «Волга» асфальтпен,
Жатаған самолетше.
Айналамды автодан шолам келіп,
(Зуласа ағаш – көк жасыл боран делік)
Әкем менің әкеткен мейірімді
Жүрмін-ау содан көріп.
Имандай шын – жыршыңның осы айтқаны,
Осы айтқаны секілді дос айтқаны...
Анадайдан үш кемпір көрінді де,
Қолдарын шошайтпады.
Үш кемпірдің тұсына бірақ әлгі,
Сусылдаған сұр «Волга» тұра қалды.
– Апа, мін, – деп ашылды айқара есік,
Қалды есте бұ да мәңгі.
Жарып өтіп Жетісу нуын-дағы,
Сұр бедеуше автосы зуылдады.
– Қол көтеріп неліктен тұрмайсыздар?..
Диалог туындады.
– Қол құрғырды «Уолга» деп көтермедік,
Көтерсек те көкиіп өтер дедік.
Қамшы сабы тірлікте аналарды,
Ардақтап өтер ме едік.
Басқамызға сол сөзге кейін күлген,
Сабақтады басқаша, ол ойын мүлдем.
– Барлық ана сиятын авто болса,
Шофер боп
өтуге де бейілмін мен.
Телеэкран көзімен жайлы әлемге,
Қарай-қарай өзіме айнамен де,
Байқағаным – ұқсастық сол ағаммен,
Бар екен, Ләйлә, менде.