Кендірге Арақ тіл қатты:
– Мекендейсің құмдақты.
Сені іздеп ел өліп-тіріледі,
Сонда, қай жерің қымбатты?
Бөтелкені қағып иығынан,
Кендір күлді миығынан:
– Рас, сенің күшің де бөлек,
Ісің де бөлек,
Мөлдіреген түсің де ерек.
Сені ел астың атасы деп,
Сөздің батасы деп,
Үлкен пір санайды,
Жақсы шыныға құйып тұмшалайды.
Бірақ, құтыдағы диюдайсың,
Тысқа шықсаң, құйындайсың.
Ішкен адамды есінен тандырасың,
Жүрген жеріңді лаң қыласың.
Ал, мен кіммін? –
Кендірмін.
Ешкім мені күтіп-бақпайды да,
Әлпештеп жатпайды да.
Жапанда да, қырда да,
Сортаңда да, құмда да
Өз бетіммен өсе берем,
Кезкелген жерге көше берем.
Дауылға ырық бермеймін,
Ел өртеп жатса да өлмеймін.
Жеңетұғын бәрін де
Менің күшім нәрімде:
Қолданған жан нашаны,
Зор жаңалық ашады.
Арағыңнан апиын
Жүз мәртебе асады.
Желіктіріп жастарды,
Уладым мың бастарды.
Тіршілігім, тынысым
Енді ғана басталды.
Ұқсап сендей Араққа,
Күйіп-жанып сан отқа,
Жасалмаймын зауытта,
Құйылмаймын сауытқа.
Тіреп дүкен бұрышын,
Самсап, міне, тұрысың,
Бүйткен күнің құрысын.
Мені қырдан табады ел,
Керегіңше ала бер.
Сондықтан да, ұқ, күнім,
Дес бермейтін мықтымын.
Тамыр жайып тереңге,
Таралам кең әлемге.
* * *
Арақ басын шайқады,
Оған не дау айтады?
Көк езулі Кендірдің
Басып кетті сайтаны.