Туындылар ✍️

(Л.Поляков əңгiмесiнiң iзiмен жазылған телескетч)

Қатысушылар:

1. СƏРСЕН,


2. МƏКЕН.

Қолдарында зат салған сумкалары бар əйел мен еркек ойда жоқта кездесе кетедi.

МƏКЕН: Құдайым-ау, көрiп тұрғаным Сəрсеннiң дəл өзi ме? СƏРСЕН: Мəкен! Мəссаған, Мəкенжан!

Сенсiң бе? Келшi, бiр құшып аймалайын!

(Екеуi құшақтасады. Мəкен тез шегiнедi.)

МƏКЕН: Қой ендi, бұның не?.. Тура көшеде… күйеуi бар əйелдi… Қой ендi, шашымды бұзасың!..

СƏРСЕН: Айтпақшы, сен ерге шыққан екенсiң ғой. Мiне, өтiп бара жатқан уақыт деген осы, кездеспегенiмiзге қанша жыл өттi десеңшi!

МƏКЕН: Сенi көрмегелi де он жыл! Өзiң қартайып кеткен сияқ- тысың.

СƏРСЕН: Қой, ол не дегенiң? Керiсiнше, күш-қуатым толысқан шақ! Тiптi қыран десең де болады. Ептеп қыз айналдырғанды да терiс көрмеймiн. Ал, кəне, өз жағдайыңды айтшы?

МƏКЕН: Бəрi де ойдағыдай, ерге шықтық, екi балалы болдық. Бiреуi сегiзде, есейiп қалды, ал екiншiсi балабақшаға барып жүр. Өзiм жұмыс iстемеймiн. Күйеуiммен тату-тəттi тұрып жатқан жəй бар.

СƏРСЕН: Солай де, жақсы-ақ! Жұмыс iстесек те, əйелiмiзбен тату тұрамыз.

МƏКЕН: Əй қайдам, мiнезiң қиын едi, тiптi əйелiңмен бiрде-бiр ұрысқан жоқсың ба?

СƏРСЕН: Ұрысқанда қандай! Ондай-ондай ханның қызында да болады ғой. Бiр-бiрiңе үйренгенше ептеп шекiсiп аласың.

МƏКЕН: Қанша уақыттан берi қажасып келесiңдер? СƏРСЕН: Мiне, 8 жылдан асып барады.

МƏКЕН: Көрдiң бе, бiрден-ақ маған үйленуiң керек едi. Сенi менен артық кiм түсiнедi? Тастадың да кеттiң! Ал өзiң кереметтей сүюшi едiң ғой.

СƏРСЕН: Ия, болғаны болды, бояуы сiңдi.

МƏКЕН: Шiркiн-ай, сенiң сондағы сый-құрметiң-ай! Басымды бiрден-ақ айналдырып алдың ғой.

СƏРСЕН: Соның бəрi ойдан шығып кетiптi-ау.

МƏКЕН: Еске түсiргеннiң өзi бiр ғанибет қой. Жас болдық, қызу болдық!

СƏРСЕН: Содан берi қанша су ағып өттi дерсiң, көбi ұмытылған. МƏКЕН: Əсiресе бiздiң демалыс үйiне барғанымыз есiңде ме? (Екеуi көше жиегiндегi орындыққа келiп отырады).

СƏРСЕН: Иə, шаңғы теуiп шыққанымыз бар. Сонда ғой бесiншi курстағы Ереновтың соңымыздан қалмай, əуре-сарсаңға түсiргенi. Бұ- ған да қай заман, қазiр соның түрiн де ұмытып қалыппын. Ал, бiрақ адасып кеттiк деп алдап, екеуiңнiң тоғайға жасырынып қалғандарыңды ұмытар емеспiн.

МƏКЕН: Ұятсыз, мен шынында да адасып кеттiм. Бар-жоғы бiр сағат. Сен сонда үш күн сөйлеспей жүрдiң ғой.

СƏРСЕН: Бiр-ақ сағат дейсiң бе? Өтiрiгiңе береке берсiн! Мен сенi тура екi жарым сағат тостым, содан кейiн түк көрмегендей келгенiң есiңе түстi ме?

МƏКЕН: Ə, ұмытпаған екенсiң ғой. Ал Кəрiбайдың тойында Сəулемен сүйiсу үшiн далаға шығып кеткенiң есiңде жоқ па?

СƏРСЕН: Ондай болған емес.

МƏКЕН: Болған жоқ дейсiң, ə? Демек, өзiңе қолайсыз оқиғаны ұмытқансың ғой, ал мен ұмытқаным жоқ. Ол тойды ешуақытта да ұмытпаймын.

СƏРСЕН: Мен де ол тойды өмiр бақи есте ұстаймын. Сол жолы мұр- ны қоқиған актердiң менен қымсынбастан-ақ қолыңды сипағаны қайда?

МƏКЕН: Түк те мұрны қоқиған жоқ, əп-əдемi жiгiт болатын.

СƏРСЕН: Сенiң көзiңе əдемi көрiнген ғой. Айтпақшы сол жолы оған телефоныңды неге бердiң?

МƏКЕН: Өтiрiгiңе болайын, оны қайдан шығарып тұрсың? СƏРСЕН: Содан кейiн де екеуiңдi бiрге кездестiргенiм есiңде ме? МƏКЕН: Кездейсоқ кездесiп қалдық, оған мен айыпты емеспiн ғой.

Сен тура сол сəтте жолықтың, бар-жоғы осы.

СƏРСЕН: Солай дейiк, ал оның телефон номерi де сенiң кiтапшаңа кездейсоқ жазылып па едi?

МƏКЕН: Бiреудiң кiтапшасына көз сүзiп, жұрт көзiнше жанжал шығарудың керегi не едi? Аяқ астынан тағы бiр Отелло табылғандай! Мен сенiң басыбайлы əйелiң емес едiм ғой!

СƏРСЕН: Əйелiм болмағаныңа да мың тəубə!

МƏКЕН: Қарай гөр, осыған бiреу ынтығып тұрғандай-ақ. Сен кiмдi аялай бiлушi едiң?

СƏРСЕН: Менi қолға түсiру үшiн жаныңды салғаның қайда? МƏКЕН: Сенi қолға түсiру… Шырағым-ау, айнаға қарасаңшы!

Сұқпытыңнан адам шошиды, масқара болып нем бар?!

СƏРСЕН: Менi айналдыра жүрiп, басқалармен де талай кездестiң ғой. Сенiң үй iшiңдегi адамдар да шетiнен екi жүздi, зымиян болатын. Əйтеуiр соларға тап болмағаным қандай бақыт. Күйеуiңнiң шыдам- дылығына таңырқаймын. Кемiнде жүз рет қашқан шығар?

МƏКЕН: Қам жемеңiз, Сəрсен Оспанович, əлi қаша қойған жоқ. СƏРСЕН: Қашпаса, қашады да!

МƏКЕН: Өзiң де сопиып жалғыз қалған шығарсың?!

СƏРСЕН: Мiне, өзiңiздiң дөрекi адам екенiңiздi əйгiлеп тұрсыз.

Сирек кездесетiнiм бұндай жақсы болар ма?

МƏКЕН: Бүгiнгi ұшырасқаныма да өкiнемiн. Қызғаншақ сорлы, сен болмасаң бəрi де тыныш едi.

СƏРСЕН: Екi жүздi бұлаң құйрық!

МƏКЕН: Менiң Ереновпен кездескенiмдi бiлмегенiң қандай жақсы болған, əйтпесе маған күн көрсетпес едiң.

СƏРСЕН: Солай ма?! Олай болса, Кəрiбайдың тойында мен де Сəулемен сүйiскен болатынмын.

МƏКЕН: Бiлiп қой, дəл сол жолы актерге телефон номерiн əдейi берiп, арнайы жолыққанмын. Немене, көңiлiңе жақпай тұр ма?!

СƏРСЕН: Бəрiбiр ол саған үйленбедi ғой, немесе бiраз əурелеген соң тайып тұрған шығар.

МƏКЕН: Қателесесiң бауырым, ол менiң күйеуiм. Ал сенiң Сəулең…

СƏРСЕН: Сəуледе шаруаң болмасын! Ол менiң əйелiм. МƏКЕН: Солай де?

СƏРСЕН: Солай! Актерге сəлем! Сiздi қайтып көрмеспiн деп сенем!

МƏКЕН: Мен де солай ойлаймын! Бiрақ Сəуленiң сатқындығына таңырқаймын, менен дəл осылай сəлем айт.