Әңгімелер ✍️

Қара Қарындаш сықылықтай күліп, Ақ Альбомның қасына келді. Кенет бір орында шыр айналып, кілт тоқтай қалды да, керіле дем алды.

• Қақшиып тік   тұра   беруден   әбден   жалығады   екенсің.   Тіптен шыдамым

таусылып кетті.

• Мен сенің шыдамсыз екеніңді бұрыннан-ақ білгенмін.


• Қалайша?


• Қалай білдің дерің бар ма? Білгім келген соң білдім де.


• Сонда қалай?


• Денеңе бәкі тигенде, Көзілдіріктінің қолынан бұлт етіп түсіп кете жаздадың емес пе?


• Мәссаған! Сен көріп жатқан екенсің ғой.


• Әрине. Көзілдірікті: «Мына антұрған қайтеді-ей», – деп өзінен-өзі сөйлегенде, мен де күліп жібере жаздадым.


• Шынымен бе?


• Рас. Бәрінен сен таңдана тіл қатқанда, оның селк ете қалғанын, шошынғанын айтсайшы.


• Неге?


• Неге?! Ол сенің сөйлегеніңді шын аңғарғанда, шаруаң бітіп еді.


• Не істер еді?


• Еденге атып ұрып, беліңнен батпан аяғымен бір-ақ басатын еді.

Содан

соңғысын айтудың қажеті де жоқ.

Қара Қарындаш қобалжып қалды. Біраз ойланып тұрды да:

• Иә, сөйтетінін сол кезде-ақ сезгенмін, – деді бәсең үнмен.


• Оның өзі бір қиқар адам. Кеңседе отырып алып, боратып қағаз жазудан

қолы тимейді.

• Саған да кезек келеді десеңші.


• Иә, соны айт. Маған не жазатынын білсем ғой, шіркін!..