Өлеңдер ✍️

Құлай жаздап таудың биік құзынан,
Тайғанақтап тағдырдың көк мұзынан.
Арып-ашып жеткеніңде алыстан,
Болса шіркін жылынатын құжыраң.
Кіре беріс күлім қағып күл ошақ,
Кір қожалақ күпәйкіңді іле сап.
Кісінесіп үйіріңе қосылып,
Кешегі еттің кесегінен бір асап.
- Сенен басқа жоқ, бәйбіше, ешкімім,
Көсеуменен түртіп қойшы пеш түбін.
Шай дайын ба, шақшам қайда?- деп шалқып,
Құйрыққа сап көн терісін ешкінің.
Отырар ма болашақты алаң қып,
Ақыл айтып балаларға жалаң бұт.
Айқай шусыз ақ дастархан жайылса,
Айқындалып жомарттық пен сараңдық.
Жатын бөлме, жайнамазың жайылып,
Алланы ойлап, ақ-қараны айырып.
Құмандағы жылы сумен дәрет ап,
Құбылаға құптаныңды қайырып.
Таспих тартып, тілеп елдің саулығын,
Дұғаңменен түгендесең барлығын.
Қақ шекеңнен қабақ шытпай қараса,
Жарық шамдай жанып сөнген тағдырың.
Қызыл іңір, ұясына күн батып,
Өз-өзіңе жынды адамша тіл қатып.
Әлдекімді сағынбаған сәтіңде,
Әлденені қиялдау да бір бақыт.