Абдулмахмуд пошатаев өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Орыс тілі,Жиналысты қыздырып,Құлдық сана, санамызды сындырып,Араптарды ұлық еткен Тәңірім,Қазақ тілін неге етпедің құнды қып?Шала-пұла сөзі, естен..

Ана тірі тұрғанда, ерке ме едік?!Шолжаңдадық, шірендік, еркеледік.Өзің аман жүргейсіз сүйенерім,Кенжеңмін ғой, болады еркеде ерік.Қанжығасын майлап..

Адастым мен,Е Алла сақта мені.Көбі шалып,Көп адам жақтап еді.Ауылға барғанымда өзің еккен,Алма ағаш шақырады баққа мені.Кәрі ағаш, жас ағашқа..

Ерке едім,Әйелге бір бағынбаған.Бағалашы барында, бағыңды адам.Шешем беріп батасын емханада,Осы келін болды ғой, жаныңда анам.Алланың осы екен ғой..

Күй кешемін күзгі жаңбыр ұрғандай.Тасқа тиді,Тауға тиді сұрмаңдай.Өзің еккен раушан гүлдер гүлдеп тұр,Анам келіп гүлді сүйіп тұрғандай.Жан едің ғой..

Күйбің тірлік – деуші едім мен, – бітпейді.Айран берсін, қымыз берсін, сүт мейлі.Енді мені сағынатын анам жоқ,Сендей мені, енді ешкім күтпейді. 

Тасымды домалатқан өрге менің.Өз анаң,Қандай қиын жерлегенің.Көкте самғап кеттің ау, мені тастап,Қамқоршым ең, жан анам жерде менің.

Қара күз келіп, жапырақтары тоналған.Кәрі қыс кетіп, ақ мамық ұлпа оранған.Көктеммен бірге бүр жарып апа оралшы,Кенжеңе бүгін сол арман.Анасы барда..

Өмірімнің оқысам көп парағы.Анама әпкелерім көп қарады.Құшағында өскен бір немерелер,Жанға батты,Апа - деп жоқтағаны.Әпкелерім,Алтыным, асыл..

Анам ай,Жан едің ғой ісі бөлек.Жаятын дасханын кісіге деп,Балаңды ойлап жүрсің, кетсең дағы,Әп-әдемі қалпында түсіме еніп.Аттырып бейнетпенен ала..

Анам алтын,Жаратқан асқақ екен.Көзіме жас келеді жазсам өлең.Мені тастап кеттің ғой бұл жалғанға,Өзіңе тауып алып басқа мекен.Келініңе риза боп..

Аналар қайда бүгін, іске бөлек.Анашым аруақты екен, түсіме енеді.Көрші әжем, үйге келіп айтушы еді,– Қисайып алайыншы, кішкене – деп.Сол әжемді көріп..

Кеше маған ағам кеште жолықты.Қан жылаған жүрегімді сол ұқты.Анамды ойлап, жылап алды еңіреп,Жүрегі де қайғы мұңға толыпты.Жолыққан жоқ,Сымтемірдің..

Қара күзде тезек тасып даладан.Апам еді бәрімізге қараған.Әкемнің де қамқоршысы сол еді,Тоғыз жан ек ол кісіден тараған.Бесте тұрып, таңмен бірге..

Оңала ма, тонала ма кім білген.Қоңыр күзім сезім сырын білдірген.Күзде соққан сырлы әуеннен оянам,Домбыраның әуеніндей күмбірден.Сыбызғы жел сырлы..

Өмір мынау,Қалтарыс жол бұралаң.Сынақ тірлік, шыңдалсын деп, сынаған.Көп ішінде ібілістер жүргенде,Тұра ала ма шалыс баспай бұл адам.Жақсылыққа жаның..

Тудырған әке, туған – Ол,Жылуы бөлек алтыннан.Өсуді ойлап жүр балаң,Өзгермеген қалпынан.Дұшпанның тілін тауып жүр,Бетімен кеткен, ант ұрған.Жеңетін..

Бабам байлық шыңына шыққан екен,Алтынын алыс тауға тыққан екен.Бас жарып, бет жыртысып қалама деп,Ұлдарының жағдайын ұққан екен.Бұл тағдыр неге бүгін..

Асырап, бағып, осы бір күнге жеткізген,Күлкісіз күндер,ұйқысыз түндер өткізген.«Ақүрпек» едім, «Мұзбалақ» етіп баулыдың,Өмірдің мәнін үйрендім әке..

Деуші еді әкем, апасының баласы.Оған да әке, менің де бар таласым.Сол анадан туып тұрып әкежан,Қанды балақ бүркіт болдым қарашы.Білім қудым, атақ пен..

Ағамсыз Сіз,Жыр жазатын қарымды.Пенделіктен биік қойған, арыңды.Залым болсаң жегідей жеп жаныңды,Жоғалтарсың қолыңдағы барыңды.Арым менің,Абыройым..

Әпкелерді ұқсатам ақ кемеге.Бауырмал болдың екен әпке неге?!Қолқабысың тимесе, сыйламасаң,Сенің құның көк тиын, -Әпке- деме.Ақжелкені шалқыған ақ..

Асырып абырой мен атағымды.Артқа тастап құрбы мен қатарымды.Бәріне қорған едім өмір жалған,Алла білер, қайдан дәм татарымды.Ініме артымдағы сүйеніш..

Қайда барам, кесе алмайсың қолыңды.Ақыл айтсаң, көкейіме қонымды.Арманымның ақ жолынан адасып,Таппай жүрген жанмын бүгін жолымды.Кішілік те, бар ғой..

Ауылға келдім.Ағайын, бауыр арасы,Далада жүрдім, емделмей көңіл жарасы.Сұранып келсем,Тіленіп келсем бір жөн ғой,Тағдырдың мына тәлкегіне..