Өлеңдер ✍️

Тұрсын Жұмашқа
Алдымызда айтар асқақ сөз әлі,
Қайран уақыт бізден де әрі озады.
Ақырғанда асау бура замана,
Ақындардың арқасы да қозады.
Ақын біткен айтар сөзін тауысып,
Жаңғыртқанда біркелкі үндер тау ішін.
Маңғыстауға жалт қарайды Алатау
Естіп бала Темірханның дауысын!
Сонда қалай, көніп қасаң сүреге,
Бұл буын да бізше ғұмыр сүре ме?
Топас шәйір астанада алшаңдап,
Тұрсындарың қой соңында жүре ме?!
«Романым – ер құны деп – ел мұны»
Жазып жатқан шығар біреу ендігі.
Өтежандар шығатұғын өңірден,
Өтеннің де шығатыны белгілі.
Кісі таппай осыларға қой дер бір,
Дүбірлетіп жөнелгенде дөйлер кіл, –
Еркек біткен үнсіз қалса, Алаштың
Ең құрыса бір әйелі сөйлер бір?!
Ауыл менен астананың арасы,
Қанша қашық дегенменен, қарашы;
Асқақ қарап тұрған Алатауынан,
Абайың да
– Шыңғыстаудың баласы!
Жүрегімді сол Семейдің оты ұрып,
Өмір сүріп келем өксіп, өкініп.
Ақындардың ауылдарда туатын
Астанада өлетіні – өтірік!
Сырласқалы сырбаз
Муза құсыммен,
Алатауым шықпай қойды түсімнен.
Алматыға жиі барам, қалтамды
Дәлдүрішке қағып беру үшін мен...
Ойлайды олар мені мырза кісі деп,
Басын арбар барымыздың іші деп.
Мен де отырам алай-түлей кеудемде
Сарыарқаның арғымағы кісінеп!
Арғымақтар – тісі тимей тісіне,
Қарамастан күж-күж еткен кісіге, –
Ақжарықтан тұяқтары жер тарпып,
Шауып кіред «Алматының» ішіне...
Көзден ұшып көрген шаһар, көп қызық,
Қайтар шақта келер, кеудем – от – қызып.
Ауылдағы поэзия күндерін,
Астананың барларында өткізіп, –
Қайтам мұңды ойға батып не түрлі,
Алатаудың лебі сипап бетімді.
Аэропорт «Ақсұңқарға» қарасам,
Әкем қалып бара жатқан секілді...
Көзімді арбап көгі, гүлзар көше де,
Сұлулықты құям көңіл кесеме,
Соңымда енді әкем қалса, қайтейін,
Қайту керек қырда қалған шешеме.
«Қош, Алматы» деймін сонда ішімнен,
Бірге ұшып шық көңілімнің құсымен
Сайқал қала – сайқал қатын секілді,
Маған опа бермейтінін түсінем...