Қазақша өлең: Хамит Ерғалиев (Сырласу)

Жан-жануар өсімдіктің,
Менің де анам!
Өзіңде ұқтым.
Еш кінәсіз жылы көзбен
Түрін көрдің
не сұмдықтың:
Көрдің адам соғыстарын -
Найза, садақ, оқ ұштарын,
Жасыл орман құшамын деп,
Жанып жатқан шоқ ұстадың.
Босандырмай жүкті әйелді,
Екі тағдыр жұптай өлді.
Қалды сол бір қарау жылдар
Қалды кейін, жұтпай елді.
Солай, сұлу Гүлей - Көктем!
Көктен өзі құлай кеткен,
Бақыт бар ма?.. Еш бақытты
Түсірген жоқ құдай көктен.
Бойын аштық, жоқтық алған
Сен ояттың жұртты қолдан.
Сенен Маркс, Ленин туды -
Сен бақытқа ұйтқы болған!
Дүр сілкінтіп көк пен жерді
Арман келді көптен бергі:
Сенің ұлы перзенттерің
Адамзатқа көктем берді.
Өзің қызың - Май бірінші
Көркің қандай!..
Айбының ше?!
Өзің қызың сонау Шолпан,
Сонау аппақ.Ай бірінші!
Көктем ұлы Гагаринді
Жаһан жырлап бағар енді.
Ашқан сонау көк әлемді,
Ол жұлдыздан жоғары енді.
Көктем!..
Көктем!..
Гүләй - Көктем
Көктен езі құлай кеткен,
Бақыт бар ма?.. Еш бақытты
Түсірген жоқ құдай көктен.