Ұлықбек есдәулетов туралы Өлеңдер ✍️

Қоңыр күз келді,ұмытқан шығар шынымен өмір біздерді, кеудемде менің ұйтқиды қара суық жел, құлазып қала қарадай көңілсізденді.Ұмытқан шығар...Кеудеме..

Ақыннан сағат сұрама, Өлшеулі ғұмыр кешпейді ол, Құдай да болсаң сынама, Күнәсін оның кешпей гөр.Ақылсыз жүрек, дана ой, Менсінбес байлық, бақытты..

Өткен күнде белгі бар: шапқан жерін ор қылар, таңдайыңды сор қылар, самайыңды бор қылар, маңдайыңа тор құрар;Өткен күнде белгі бар: жүрегіңді..

Қара жер хабар берсінші Тартатын болса қойнына. Жыланнан арқан өрсіншіОралып қалсын мойныма.Айналды орман көмірге, Айналды күлге қайыңдар. Алаң бар..

Қорлықты мына кім көрген: Алматы толы — үйсіздер. Үйсіз де күйсіз жүргенмен Ұрпақтың қамын үнсіз жер.Кіргені — кісі есігі, Соған да көңіл жайланар...

Кішіде қандай баға бар? —Қаукелек қақсам кішік боп, Арлан боп алған ағалар, Әзілдер маған «күшік» деп...Әлемнің бүкіл иттері Жабылып үріп жатқанда..

Қайғысыз болсаң — тұщынып, Қара су іш те қана бер. Қанатсыз көкке ұшырып, Қайтарып алар қара жер.Сыңсып бір қалған еліңді, Сыңсып бір тұрған орман..

Өртеніп кейде орасан Өткен өмірді ойлайсың. Өз кеудеңе қарасаң —Төбелес шыққан тойдайсың.Өзегіңді күйдіріп Өте шығар от құйын. Алуан арман, қилы..

Бүгінгі күнім мәңгі өлді! Беу, бұған кімің мән берді? Қағазға төнген шағымда Қаламұшына қан келді.Өң бе, әлде, түс пе бұл ғұмыр? Қансырап жатып күлді..

Бүгін менің сарайым босап қалды, Омбылап ем Медеуде қасат қарды. Соқты менде тап-таза жүрек қана, Сол жүрекке тағдырым қосақталды.Өмір тағы өзіне..

Медеуге күніге баршы,Айдынға үңіле қалшы: Жұрт түгел сырғанайды онда, Сағаттың тіліне қарсы.Байқашы жан сырын ұғып, Көзінде таң шығы күліп, Осы жұрт..

Сенісер дос қайда бар, Сергелдеңде ойға алар? Айтылған сөз — атқан оқ, Басың оққа байланар.Құбылма дос кімде жоқ, Тұтататын тілмен от? Құю үшін..

Өмірді дұрыс сүрмей келіппін, Жетекке түзу жүрмей келіппін, Біріне жолай мінбей көліктің,Өз желкенімді өзім үрлей беріппін, —Өкінбен!Біреуге бола ау..

Қалада жауған қардың қара болатынын, көргенде кеудемде жара қалатынын, сен түсінесің бе, бауырым? —сондықтан менің күйіктен жанымды алдарқатар шарап..

Ақыл тісі шықса да ақыл кірмей, Ақылдыларға жақын жүрмей, Бір дұшпанының атын білмей, Ақымақ болған қайран басым, Мүшел жасқа кеп ойланғасын —Не..

Ұлымын деп астананың Айтуға мен жасқанамын. АуылымдыАлла атындайАузымнан бір тастамадым.Айды көрсем — амандастым, Құшағымды самалға аштым, Қалаға кеп..

Келсе де тағдырыммен ерегескім, Толғатқан бұл жырларды мен емеспін! Отыр ғой ой-жүйемдіБіреу билеп,Дегендей:«Өз жолыңды неге кестің?»Тұрса да алдан..

Ертеңім не сыйлайды?Мен білмеймін...Әйтеуір келсе игі еді төндірмей мұң. Мүшелгемәймөңке сөз айта ма деп, Аузына балгердің де телмірмеймін.Көрермін..

Дүлей ғасырмен сүрген ғұмырым ертектей, долы қатынмен отасып келген еркектей, етекте жүрдім етімді итке жұлғызып, басқалар тауға шығып жатқанда тер..

Ақын Павел ВасильевкеПарасат, білім жағынан толысқандаймын, Павел, мен бүгін өзіңдей орысқа айналдым. Көгілдір көзді қыздарға қырғидай тиіп, «Ой..

Ботасы өлген ғасыр інген, боздағанын көп көрдік, күнәмізді жасырумен, күнімізді өткердік;бетегеден биікпіз деп, күпілдеп жүр жұрт әлі, жоғалған..

Есуас заман,Папуас тағдыр,Есалаң болған есті өмір, Ешкімге жаны ашымастан бір, Кемеңгер күйде кеще жүр.Іріңдеп кеткен жарамыз мынау, Ыңырана білмес..

Азаттықты айта алмадық Ақ найзаның ұшымен. — Азатпыз! — деп айқайладық, Абақтының ішінен.Жалықтырды соқыртеке, Ойынымыз осылып... Іш арақты, өкірт..

Жаман атқа жал бітіп, Жақсы құлға төр тиіп, Ақымаққа әл бітіп, Аты жоққа мөр тиіп;Жүргендерді жан күтіп, Тәубасына келтіріп, Байбатшаны қаңғытып..

Үргедек ой үрейленді,Үрікті,Өткен шақтың бәрі бейне күдікті? Шындық үшін шайқастарға шыққанда Өтірік те бірге «уралап» жүріпті...Сенеміз бе?Сенбейміз..