Өлеңдер ✍️

Күрсіністен арқамдағы қанаттарым сілкініп,
Арманым жоқ, ұшып кеттім періштедей бір күні.
Шыр айнала атылдым да,
Биіктікке құлшынып,
Ағыл-тегіл жылап алдым, көк аспанда тұншығып.
«Таба алсам ғой кеудемдегі алаураған құсаға ем,
Айды әлпештеп әр сөзіммен,
Күнді барып құшар ем!..»
Деген оймен
Тозақтан да самғап кеттім жоғары,
Рухым байғұс бір қуанды, еркіндіктің ұраны.
Ох, шіркін-ай, мұндай рахат көрмеген бұл жүрегім
Менен бөлек құс боп ұшып кетердейін,
білемін.
Сағым болып билеп тұрған көріп қалдым бақты бір,
Ақылымды аймалайды тылсым жақтан тәтті нұр.
«Жұмақ па бұл пайғамбарлар суреттеген неше бір?..
Жұмақ болса, кірер едім!..
О, Тәңірім, кеше гөр!»
Әне, әне, мен сияқты қанатты бір сұлбалар
Ұжымаққа еніп жатыр, еніп жатыр ұрлана.
Бәз біреулер ұлымен де, құлымен де қауышып,
Оймен ғана тілдеседі, естілмей-ақ дауысы!..
Елдің бәрі мәз кезінде мен де қарап тұрам ба,
Бірдеме деп сөйлеп қалдым айдары әсем жыланға...
 Әйел ме екен, сайтан ба екен сол бір жылан, сол бейбақ?!
Сықпытында түн ойнайды, жанарында – Ай-аруақ.
Сорлы екенмін рұқсатсыз кіріп кеткен пейішке,
Жон арқамнан қамшыменен осып өтті періште,
Құлап кеттім мен қанатсыз!..
Осы өмірге – төменге,
Содан бері қорқып жүрмін қанаты жоқ денемнен...