Өлеңдер ✍️

Бір кезде балауса едің сен гүл ашқан,
Деміңнен жан сүйсінте жұпар шашқан,
Аз-ақ күн көрмегелі өтті, Шани,
Қалайша жүзің солып, сұрың қашқан.
Не ғажап сенің мұнша кемуіңде,
Күл болып жансыз, сұрсыз кебуіңде,
Қанша сен жаратқанға жазықтысың,
Кегі бар кешірмейтін кімнің сенде?
Кімнің сен бермей кеттің малын ұрлап,
Кімнің сен қанын іштің, жанын ұрлап.
Табиғат саған куә болды ма екен,
Біреудің сүйгенінде, жарын ұрлап?
Шықты екен қандай ұрлық, қай қылмысың,
Етті екен не себепті мұнша қысым.
Тартқаның қандай жаза, қай орында,
Қан кетіп бұзылғандай мұнша түсің.
Көзіңнің қайда кеткен қарақаты,
Лебіңнің у болғандай бал ләззаты,
Құлпырған қызыл гүлдей екі беттен
Нұр семіп, өшкен жанның рахаты.
Келтірген соның бәрін теңдік арман,
Айрылған өктем күшпен сүйген жардан,
Ғұрыптың құдіретіне душар болып,
Өмірден сыбағаң сол күшпен алған.
Па, шіркін, ерік тисе өз қолыңа,
Аттансаң жайраң қағып өз жолыңа,
Өктем күш, ескі әдет күл-талқан боп,
Күйрейтін күн туар ма күң торына.

1916