Өлеңдер ✍️

Жаны нəзік, сызба бел, сезімі ілме,
Ұқсай-тұғын қырмызы өзі гүлге, –
Прометей сияқты аспан жақтан,
От ұрлаған қыз көрдім көзі күлме.
Мысалы, жүзі жылы, Ай қабағы,
Көргесін жаның қалай жай табады.
Көңілім желді күнгі көлге ұқсап,
Кеудеме сыймай шексіз шайқалады.
Толқындай бірін бірі ерте қашқан,
Күндері өтіп жатыр ерке бастан.
Ұрлатып отын алған ұрма кезде,
Бір сырды мен білмейтін шерте ме, аспан?
Алдыра қоймай-тұғын жүлге шалма,
Сезімді буыны жоқ тілге салма.
Шіркін, қыз, маған ақжал қысқа ұрынған,
Кездесті екен неге? Білмесе Алла?..
Бұл деген ашылмаған сыр-ау бекем,
Мыс басты мезгілің де қыраулы екен.
Тамшыдай тамып кетер қас қағымда,
Ілініп кірпігімде тұр-ау, көкем!