Өлеңдер ✍️

Қоштасармыз амал жоқ сендерменен,

Қайтқан құсқа ілесіп оба келсе.

Қасіретке тап болып ел көрмеген,

Тұздай құрып кетеді-ау тұқымдарың,

Қандастарың тоқтамай жауа берсе.

Құдайым деп телмірдім аспаныма,

Неге қатал сендердей алаң елге?!

Құлпытастай қойылған бастарыңа,

Көк шығады тебіндеп қара жерге.

Ғұмырларың өтсе де мұң, шерменде,

Сол ғұмырдың сүйдіңдер жарық таңын.

Қасіреттің келерін білсеңдер де,

Өзгермеді сұп-суық қалыптарың.

Асып-тасып сыя алмай  жылғаларға,

Адамзатқа қауіп боп төнесіңдер.

Қалай баяу жаусаңдар бұл ғаламға,

Сондай баяу өліммен өлесіңдер.

Қылықтарың бар ма екен елге жаққан?

Бүршікте ғой бәрінің ынтызары

Жастарыңнан нәр алып сел боп аққан,

Мынау, арсыз тіршілік құлпырады.

Мүсәпір боп жатқанша қаның ағып,

Өткенді ойлап беріліп сағынышқа.

Жүйрік желге ер салып, қару алып,

Өлу керек болса егер түптің-түбі...

Қарсыласып өліңдер жазмышқа