Өлеңдер ✍️

Терезеден ай сәулесiн түсiрген,
Еңселi үй, жатын бөлме iшiнде,
Жiгiт пен қыз бiрiн-бiрi құшақтап,
Тар төсекке қисайғанда түсi аппақ,
Сыртта әлдекiм атағандай есiмiн,
Не қаққандай жүрегiнiң есiгiн.
Жан сияқты әлдененi iздемек,
Орынынан тұрады ыршып қыз кенет,
Бұл бөлменi кiм құтқарар қырсықтан,
Әлдеқайдан үн шығады тұншыққан:
– Кекетесiң көкмисың деп көкiме,
Ол аз болса, түкiресiң бетiме.
Айтшы жаным,
Саған, саған не жаздым,
Бар болғаны төрт бүктелген қағазбын.
Әлдекiмнен iздегендей қорғаныш.
Тағы да әлсiз күбiрлейдi сол дауыс:
– Дәл осылай сала ма екен көзге шөп,
Мен болмасам мұныңды ол да сезбес ед.
Жаным саған,
Саған, саған не жаздым,
Бар болғаны тілдей ғана қағазбын.
Сырт қақпағын кiттеп те жаппаған,
Қыз әлдебiр қағазды алып тартпадан
Үнсiз ғана үңiледi бетiне,
Ал қағаздың жас тамады шетiне.
Ұмыт қалып жар төсегi, күйеуi,
Қыз ернi үнсiз ақ қағазды сүйедi.
Бейне жүрек ерiн iзi әдемi,
Дiрiлдейдi, не дегiсi келедi?
Сол сәт жылу жүгiргендей жанына,
Талықсыған үн шығады тағы да:
– Болды, мен де сезiммiн ғой, сүйiктiм,
Жыламашы, жаста иiсi бар күйiктiң
Егер еркiн соқсын десең жүрегiң,
Өрте менi, саған соңғы тiлегiм:
– Бақытты бол жаңа тапқан жарыңмен,
Қуант соны қызуыңмен, барыңмен.
Жiгiтiңнiң жан-жүрегiн жауларда,
Күл, күл маған назарыңды еш аударма.
Мен дегенiң белгiсiндей бағы аздың,
Бар болғаны жыр жазылған қағазбын