Өлеңдер ✍️

Бір адамға бір жақсылық істесең,
Адам ұлы!
Биігіңнен түспе сен…
Сатарыңды білгенімде суыңды,
Шөлден өліп кетсем де мен ішпес ем.
Шөлден гөрі (шөлдедім шын қаталап)
Аға, сенің сорлылығың батады-ақ.
Ішкізбес ед сенің сатқан суыңды
Намыс деген осып өтер шапалақ!
Қас албасты басқыр надан көңіл-ау,
Отын болған, қоқым толған омырау.
«Ақшаңды бер, алып қалдым ажалдан,

Аз жақсылық жасадым ба?!» дедің-ау.
Ақ көкірек қазақ деген халықтың.
Шірігі-ай бір, көңілімді налыттың.
Атан жығар алпамсадай алыптың
Мұнша сорлы болғанына қамықтым.
Әп-әдемі жігітісің қазақтың,
Аға, бірақ қазақтығың аз-ақ тым.
Сен секілді су сатарлар тұрғанда,
Қиын Жерден арылмағы азаптың!
Дүниеге келгелі мен шар етіп,
Мұнша аяқты қыспап еді тар етік.
Күтесің-ау сен де өмірден қайырым,
Тұрасың-ау бір жақсылық дәметіп.
Қой, ұсынба!
Қажет емес шылымың,
Ақша емес, басқа сенің шығының.
Жақсылықтан садаға кет!
Жақсылық –
Ақшаменен өлшенбейтін ұлы ұғым!
«Жақсылық» деп енді айттың ба – құрыдың,
Үзіледі жуан желке, жұлының.
Жақсылық...
Ол – сендейлер мен ақшаның
Маңдайына сыймайтындай ұлы ұғым!
Тек сұраған ақшаңды мен төледім,
Мұқатып та «Рахмет!» демедім.
Рахметті сұрамадың сен-дағы,
Қажет емес, қажет емес, себебі...