Өлеңдер ✍️

Ұлым саған не дейін, дертті уақыт,
Уақыт өзі тұрғызар көп құлатып.
Атын қойдым атаңның Алтайдағы,
Алаш жұрты білетін тектім – Ақыт.
Қызыл тілге қырғикөз шоқ тастаған,
Атаң анау Алтайдан текке аспаған.
Бастықтырар ма екенсің баяғымдай,
Бәсіре атап қояйын көкқасқадан.
Сауабы аздау қоғамда, күнә таудай,
Сөзге ұсталық, ол да – азап бұла таңдай.
Сыбызғы ойып берейін самырсыннан,
Сызылта алар ма екенсің ұлы атаңдай.
Ұлым менің, қанша жыл аңсаттырдың,
Көзайымы өзіңсің – әр шат күннің.
Қазақы ердің қасындай қадір тілеп,
Қапталдатып қайыңнан ер шаптырдым.
Аязды күн қарамай аптабына,
Тау жебелеп жортатын тарт тағыға.
Жолын өзің таңдарсың ғұмырыңның,
Қолың еркін жеткенде ат жалына.
Төбеге озып қайтесің, төрге ұмтылып,
Тілегінде болғайсың елдің тұнық.
Тұлпар тағдыр тақымнан сусыма деп,
Тізгініңді жүрейін мен қымқырып!
Есен аға, есенсіз бе, әуелі?
Бұтақ жайған тораңғылдай мәуелі.
Тауда туып тарпаң өскен тарғылдай,
Ақындықтан мен де өзіңше дәмелі.
Дүрбелеңге ілестіріп дүрмек күн,
Барлығынан кеш қалыпсыз құрметтің.
«Ат тағалап, атан қомдап ер жеткен,
ең соңғы ақын...» сіз екенін білмеппін.
Ал, мен болсам, теріскейінде Алтайдың,
Марқа қозы даусыменен марқайдым.
Таң күзетте шұрқыратып жылқы айдап,
Жалқы мұңын тыңдап өстім жарты айдың.
Ал, бүгін ше, қаладамыз сіз де, мен,
Жанымызды жұбатар ма, ізгі өлең?
Қосақта қой, ал, желіде құлынсыз,
Тек жапырақ, мұң шеккізер күзбенен.
Жайлау да жоқ, бұтартарсыз жортар жоқ,
Үлкен даңғыл, еркіндеуге жол тар боп.
Зоопарктен түйе көрген құрбыма,
Мен таң қалдым, одан бетер ол таң боп.
Жүрегіңді жүргеніңмен жүз құрап,
Сүреңсіздік танытады күзгі бақ.
...бұрқыратып отырасың балконда,
Темекі де тартпайсыз ғой, сіз, бірақ!