Өлеңдер ✍️

Үлкен жолдың үстінде тұрған кезде,
Жел соғатын ызғарлы қырдан, кезбе.
Түн ұйқымды бұзатын жайсыз түс те,
Жағамнан алғандай бір сырдаң безбе.
Құлаққа ілмей кеңесін сөзі өтімнің,
Жан-тəнімен жабыңқы сезетінмін, –
Алып қала Алматы көшелерін,
Келетінін кезбедей кезетін күн.
Жатқан бүкір бүк түсіп тастап белді,
Алматыға үлкен жол бастап келді.
Сезіндім мен со шақта ызғары ескен,
Тұра-тұғын күш барын жасқап желді.
Қалаға келді бала жел мінезді,
Таң қылып талай тайқы шелді көзді.
Өзі де со бір желдей бас білмейтін,
Содан соң алуан-алуан елді кезді.
Төксе де нұр-шуағын аялы аспан,
Табан тірер табалмай сая бастан, –
Талай болған қанжоса жас жүрегін,
Арақпен де улады аямастан.
Сақтай алмай төзімі қалпын мықты,
Жағасынан жанының жалқы үн шықты.
Алып қала ауылға келмейді екен,
Өгей өмір көрсетті салқындықты.
Байлап беріп бағымды құса-мұңға,
О, Уақыт, адымды тұсадың ба?!
Бұл күндері ұмыттым қанша қыздың,
Тұрғанымды жылынып құшағында.
Есіп желдей бас білмес қырдан, кезбе,
Ажал, шіркін, сап-салқын ұрған көзге, –
Айтпай келіп ақыры алып кетер,
Кіді жылдар өтінде тұрған кезде.