Өлеңдер ✍️

Алпысқа келгенімен Оңалбай сал,
Қажыды қартайғанда бола алмай шал.
Омбы мен Шиелінің арасында,
Шаңдатқан ізі жатыр жоғалмай сәл.
Жан емес ең болмаса тісі бүтін,
Байға да ұқсамайды пішіні тым.
Өзі Омбыда жүргенде, жанұясы,
Жатады Шиеліде кісі күтіп.
Бұйырған ынтымақ пен ырысқа асы,
Жолдасты жоғалтпаудың бір ұстасы.
Әшімбаев Сағаттың атқосшысы,
Жанболат Әуіпбайдың курстасы.
Белгісіз – ұнады екен неге оларға,
Табылды қастарынан дем аларда.
Кеңестің қызыл жаға майоры еді,
Сенесің болдым десе генерал да.
Әлі де арманы мол, жоспары ұзын,
Ардақтап келе жатыр дос парызын.
Қаттаулы тұрады оның дорбасында,
Сенің де жүрген жерің, басқан ізің.
Шырмаудың шырмауықтай шебері осы,
Аттасың боп шығады немересі.
Қағазына қарай сап, береді айтып –
Айтұлының бар неше шөбересі...
Тұншықсаң құшағынан босана алмай,
Жабыса түседі ылғи ошағандай.
Шошимын-мен өлгенде суретімді,
Балама сата ма деп осы Оңалбай.
Өмір бейғам болған соң Оңалбайсыз,
Арқасынан қаққан боп, оны алдайсыз.
Оңалбайсыз оңайлау болғанымен,
Оңалбайсыз оңбайсыз, оңалмайсыз!