Өлеңдер ✍️

Шығарып сап ұзақ жолға ақырғы,
Жоқтау айтып бара жатты пақыр ұл:
«Қара жердің құшағына кіргесін,
Енді қайтып көрмейсің үй іргесін!
Болмайды онда жарық сəуле ырымға,
Кілем түгіл зар боларсың құрымға.
Қазаны жоқ, тамағы жоқ қайнаған,
Күндіз-түні бір тас түнек айналаң!
Болмайды онда терезе, не есік те.
Есік түгіл, сəуле түсер тесік те!
Басқа түссе, адам – пақыр, не шара?
Ə дегенше боласың-ау бейшара!
Тап-тар жерге, тас түнекке байланып,
Сорлайсың ғой, əке, басың айналып!» –
Тұзақ құрып əкеге ажал алжыған,
Өстіп бала бара жатты қан жылап.
Жұқа сонда: «Ойбай, – деді, – мен ұқтым,
Дəл біздің үй – барар жері өліктің!»
Келмеп еді көкесінің көнгісі,
«Біздің үйдің, – деді Жұқа, – белгісі:
Болған емес бізде тамақ ырымға,
Байлық-дəулет, кілем түгіл құрым да!»