Өлеңдер ✍️

Бөрібай Биқожақлына
Аспанда – Алла,
Жерде – Алаш елің,
Алаштан алар еншің дара сенің,
Әуелден топырағына кие қонған
Әулие Атаның бір баласы едің.
Ән салып оңтүстіктің өрігі-ай – деп,
Арқада аунадың төрім-ай! – деп.
Көк Бөрі көкжиектен көрінгенде,
Атыңды Алаш қойған Бөрібай деп.
О кезде кәуіріңнің өктем үні,
Жер түгіл, шайқап тұрған көктегіні.
Алатау, Қаратау мен Ұлытау да,
Көкседі өзің сынды Көк Бөріні.
Осынау құз бен қия, өрі, белің –
Бәрі де – сенің жерің,
Сенің елің.
Қордайдың асуынан асып өтіп,
Әуелі Ұлытауға келіп едің.
Жүрсең де кезіп небір алыс қырды,
Алдыңда – Бәйдібектей арыс тұрды.
Сарыарқа саф алтынның буына сап,
Қайтадан Таласыңмен табыстырды.
Күн шығып, көзімізге шағылып нұр,
Зуылдап күндер өтер, ағылып жыл.
Өзіңді Сарыарқаның самалымен
Ұлары Ұлытаудың сағынып жүр...