Өлеңдер ✍️

Өзіңе жазар хатты бастай алмай...
Тыныштықбек Әбдікәкім

Өзіңе жазар хатым бар еді,
Хат жазар және хақым бар еді.
Айтарын айтпай қаламға жүктеп,
Қағазға сөйлер ақындар елі.
Іңір-сияға малынып қалам,
Қарайды қағаз аңырып маған.
Қиялмен саған тіл қатамын деп,

Жазар сөзімнен жаңылып қалам.
Бар арзуымды төкпелеп болып,
Ақшаммен тұрмын бетпе-бет келіп.
Білмеймін... тағы білгім келмейді,
Бір-бірімізге өкпелеп пе едік?!
Қара түнді ішіп тауысар мұңым –
Аппақ сәулеге ауысар бүгін.
Алқызыл көйлек шырайын ашып,
Қол бұлғар деймін қауышар күнім.
Арамыздағы жол қандай ұзақ!
Ара қашықтық – ол қандай ұзақ!
Бетіңді бері бұрасың ба енді,
Енді жақындар... болғандай ұзап.
Күдік парағын санамда бүктеп,
Қабағын ашар ғалам да «күт» деп.
...Жүректегі үннің жазбасы ғой бұл –
Қағазға төккен, қаламға жүктеп.