Өлеңдер ✍️

Бір елес торыған жолымды,
Ендігі құтылу жоқ одан.
Билеген тәнімді, қанымды,
Қыраулы терезем сыртында сол адам.
Гулеген боранның өтінде – сол адам,
Сүреңсіз жолдардың бетінде – сол адам,
Бораған ақ қардың ішінде – сол адам,
Сарғайған жапырақ түсінде – сол адам!
Қараша қанатын қаққанда жасырын,
Мөлт етіп үзілген сағыныш жасымын!
Тым ауыр ойлардың мекені –
Мен және
Шырағдан түтіні ыстаған лашығым.
Жел кеулеп етегі,
Ол маған бір күні жетеді, жетеді.
Бақытқа мастанып, қайғыға қайысып,
Мұнардан келеді, мұнарға кетеді.
Дәл біздей кім тыңдар,
Күн жырын, түн зарын,
Жарасын кім таңар ынтызар жыр жазып?..
Кеземіз қолдасып һәм үнсіз арбасып,
Шираздың шаң басқан ескілеу гүлзарын.
Талықсам оятар ертеңгі шығар күн,
(Шығар күн мойынында алқынған тұмармын).
...Мен оны сүйемін,
Сол сүю арқылы,
Тағдырды мазақтап алуға құмармын...
Елестер кезетін іңірде жер бетін,
Бір ұлы сағыныш басады меңдетіп.
Шырағдан түбінде жыр жазып отырмын,
Түнгі Айдың көз жасын тағы да көлдетіп...
Бір елес торыған жолымды.