Шерхан Талап (Гүлдер әлемінің патшайымы)

Ех, Патшайым!
Алты әлемге арай шашқан ажарың,
Жүрегімнің тыңдап көрші ғазалын,
Менен онша батылдықты күтпейді ел,
Сенен болса өкінбес ем ажалым!

Жанарларын сендей сұлу қыз жеген,
Есін алдың еркектердің жүздеген.
Пар аттылы Патшайымым сеніп көр,
Ақ боз атты Ханзадаңмын іздеген.

Жұмбақ едің жанарына сыр бүккен.
(Тыңдап едім түн күбірін түндіктен.)
Біздер түгел мәртебеңнің алдында,
Тағзым жасап, бас иеді гүл біткен.

Нұр сіңіріп өн бойыңа есті елден,
Ақ тәніңді жел сипамай өскен бе ең?!
Гүлге келіп, нәрін сормақ аралар,
Сенің қабақ қимылыңнан сескенген.

Гүл әлемнің – жыр әлемнің ханшасы,
Ең бірінші саған нұрын таң шашып,
Мың көбелек алқа болып мойныңа,
Кірпігіңе қонып жатыр қаншасы...

Құмар қанбай келбетіңе қадала,
Теңгермедім сұлуларды бағаңа.
Хафиз шалдан қалған із ғой, меңіңе,
Астана мен Алматы да садаға!
Тіфә-тіфә, садаға!