Сұрапыл жылдар

Жойылсын жалғыз сөз соғыс деген,
Оқдаусы мәңгілік жойылсын.
Бомбаның орнын тегістеген,
Күректер музейге қойылсын
Соғыс, соғыс. Қандай суық сөз бұл! Сол сұрапыл жылдарда қанша азамат жер құшты, қанша бала әкесінен, қанша ана баласынан, қанша ма үй тірегінен айырылды. Ауылдан сән, өмірден мәнкетіп,сұрықсыз бір дүниеге айналды. Соғыс миллиондаған адамдардың өмірін қиып, жүздеген қала мен елді мекендерді тып – типыл етті. Сөйтіп соғыс әрүйге, әр отбасының өміріне жазылмас жараның ізін қалдырды. Ұлы Отан соғысы Кеңес Одағы халықтарының тарихындағы қасіретті бет қана емес, сонымен қатар ол халықтарымыздың теңдесі жоқ ерлігі мен қажыр - қайратының, бірлігінің дәлелі еді. Менің атам Жалбыров Жағыпар Жалбырұлы 1939жылы аттанған екен.
Менің атам Жалбыров Жағыппар Жалбырұлы 1919 жылы қараша айының жетінші жұлдызында Қарағанды облысы, Қарқаралы ауданы, Бесаба бекетінде дүниеге келген. Ата –анасы шаруа адамдары болған. 19жасқа толғанда әскерге алыныпты.1938 жылы алғашқы үш жылында Жапония шекарасында шетел-интервентерімен соғыска қатысқан.Кейінен 1941 жылы Германия КСРО-ға оасыздық пен шабул жасап елін отанын қорғауға аттанды.Менің атам Украина,Польша, Чехословакия, жерлерін неміс фашистерден азат етті Соғыс зардабы кім - кімге де есжиғызған жоқ. 1945 жылы соғыс аяқталса да, соғыстан кейінгі уақыт ең қиын кезеңдердің біріболды. Қаншама жауынгерлер жаралы оралса, қаншам аадамдардың үйіне күн сайын қара қағаздар жіберіліп жатты...»
Атам жанарын бір нүктеге қадағандай қатты да қалды. Бейнебір майданды кино лентасынан көріп тұрғандай... көз алдына елестеп те кеткен болар. Атам 1943 жылы елге аман – сау оралып, үй іші қуанышқа кенеліпті. Қарағанды қаласына келген соң қызу еңбектің ортасы Костенко шахтысында еңбек етіп жұмыс жасапты. 1944 жылы Жағыпар атам Төлеу әжеммен бас қосып, үлгілі жанұялардың бірі атаныпты. Екі ер бала мен жетіқыз бала тәрбиелеп, олардыоқытып, елге сыйлы азаматтар болуына үлесін қосыпты. Кейінгі жылдарда Бесаба жылқышы қызметін атқарып,. Кәсібіне ннәсібін теріп еңбегімен еленген атам осы қызметінен зейнеткерлікке 1970жылы шығыпты. Ауылдағы үлкен жанұяға айналған отбасыдан балалары тарап, тамыры терең жайылыпты. Әр баласы бөлек – бөлек шаңырақ көтеріпті. 25 немересі, 16шөбересі бар бүгінде. Жылсайын көктем мен бірге келетін Жеңіс тойына омырау толы медалін тағынып жиындарға қатысып жас жеткіншектерге өз батасын берушіеді. Шіркін, өмірдің зулап, зымырап өтуін қарашы. Ол кез оралмасқа кетті.