Сіз – көркемсіз көктемдей кеше келген,
Һәм көркем есіміңіз.
Сіз ешқашан өтпейтін көшелерде,
күтіппін кешіріңіз.
Сіз – сәулесіз сезімдей түнектегі өр,
Һәм аппақ.....

Көрікті адам,
Ерікті аға мен бүгін сөніп барам.
Уайымымнан қараша ерікті алған,
Ару желдің артынан көзін алмай
Бұйра бұлттар сүйсіне еріп барад.

Мың көзбенен тінтіді мұң күздеген,
Кеудемді еміп әлсіздік.....

Жібек өңді жанымен жаралы ару,
Жылытпайды-ау сертімнің сары алауы.
Мені іздеумен сабылып әлі жүр ме?
Мен бармайтын теңіздің жағалауын.
Сағынышың дерт болып мені іздеуден,
Уақыт уатып сенімді өлі іздерден,
Бос шөлмекке хат салып сосын,сәулем,
Жауап күтіп тұрдың.....

Мен кім едім? Кіммін мен? Білесің бе?
Әлде кіммін ақ орам пірі өсірген.
Раббысына ақ таңның сиынамын,
Жігер болмай жатқаннан күресуге.

Қауыс түні артпайды мұңын дәуір,
Қара қырдың естімей ыңылдауын.
Масайған бақша ішінде.....

Өкпелеме.Жылама,көкем,ертең,
Гүлге орайды көркіңді көктем ерке.
Құсым ең қиялымда көп көретін
Түсірген сені кімдер көктен ерте.

Тығылса деп алқызыл ұртыңа үміт,
Бір күні әлей,ай да аппақ,бір күні ұлы.
(Білем саған дәл мендей ынтық ымырт)
Ғалам кезген күлкіңнен.....

Жел – қамқоршы құрақтың сүртіп терін,
Өз түсіне бояған кірпіктерін,
көзін көрген алғашқы пайғамбардың,
Ең кәрі ару тұр әне іркіп демін.
Бір құт енді үстінде бүркіттердің,
Аспан, аға, жылауық.....

Жанымды жырға жасырған дұға,
Басымнан аспай жүрмісің?
Мейірді жұтқан ғасырға мына,
Достықтың озық үлгісін
Көрсетсем деп ем! Жасықпын неге?
Ашықты неге ел осы?
Алатау саған ғашықпын тегі,
Безбүйректіктің.....

Қысқа өмірді қалғыған қоратын кім?
Құс Тәңірдің алтындап қанатын күн.
Жетімдері жетілген үй секілді
Жұлдыз жағып жатқаны қара түннің.

Кешір мені көгілдір көктегі әнім,
Кешір мені бейкүнә.....

Құйрығыңды қысып ап қыңқылдайсың,
Кімге налып, кімдерден құн сұрайсың?
Əрі өткенге телміріп, бірі өткенге
Жүрегімді аяусыз шымшылайсың.

Көп қарауға көзіңе дəтім бармай,
Көлге өзімді боламын батырғандай...
Бір "қаңқ" етіп......