Шәкәрім Құдайбердіұлы (Сұраған жанға сәлем айт)

Сұраған жанға сәлем айт,
Бiзден кейiн қалған:
«Тезiрек,– деп тұр,– үйге қайт»,
Өлiм деген балуан.

Жардың нұрын жарқыратып,
Салдым елдiң алдына.
«Мал емес»,– деп кеттi шатып,
Болмады жан алған.

Өзiмдi сөктi достарым:
«Айтасың,– деп,– жалған».
Көзi бар, миы бостарым,
Нұр алмады жардан.

Сүйтсем, олар – керең, соқыр,
Көз дегенiм – қара су.
Құлағы – тас, ұқпай отыр
Жүрегi – мұз, қардан.

Айуанға алтын сатам деп,
Айландым мен ақымақ.
Бiрi шөп, бiрi жемтiк жеп,
Кеттi алтынды таптап.

Сопы кеттi мешiт жаққа,
Тура жолдан адасып.
Кiрiп кеттiм мен кабакқа
Таза арақты мақтап.

Арамнан азық жегендi
Ала алмадым ақтап.
Түсемiн отқа дегендi
Қала алмадым сақтап.

Бiрi етiмдi, бiрi түктi
Талап өңкей айуан,
Қуып шықты‚ көрге тықты‚
Өлтiрдi екi жақтап.

Қызырдың мәңгi сулары –
Алдап айтқан айлаң.
Жарымның ерiн дымдары –
Жан беретiн пайдам.

Мас болып ап тепкенiмде
Ескi дүние жоқ болар.
Мен айықсам, бар боп мүлде
Алдап тұр ол қайдан?

Өмiрден мақсұт – хақиқат‚
Соны iзденiп алмақ.
Нәпсiге ерiп болма мат‚
Ол сенi отқа салмақ.

Өмiр түбi өлiм болса‚
Мейлiң жыла‚ мейлiң күл.
Мың жыл саған Қыдыр қонса‚
Ол суалып қалмақ