Буынсыз тіл қайнағанда,
Балқытады тас көңілді жібітіп.
Буынсыз тіл жайнағанда,
Ұсатады таудың тасын үгітіп.

Буынсыз тіл жай тастаса,
Қақ жарады — қақырайды......

Сөз — сәуле,
Күннің нұрын шашыратқан.
Тынысы тіршіліктің —
Шашу Хақтан.
Аймалап бар дүниені жерде, көкте,
Нәр сепкен жан біткенге жапырақтан.

Сөз — шырақ,
Көз алдыңды жарқыратқан.
Сөз — бұлақ......

Сөз сиқыры — асау саяқ.
Шыға қашып үйірден,
Жуытпайды теңжіп бойы,
Шалма салар маңына.
Жабы өкпесін күйдірген,
Барлықтырып......

Қат-қабаты эфирдің қай тілдерде қақсайды?
Саңқылдамай міңкілдеп қай тілдерде ақсайды?
Қайсы дидар, қайсы көз шарасынан шақшайды?
Қайсы мойын қалтақтап, қайсы мойын қақшайды?

Міне бұған ой салмай кімдер бейғам қалғымақ?
Қайсы қазақ отырмақ мойны......

Тіл маманы бірі едім торығулы,
Түйтіңдеген үмітсіз, зорығулы.
Ашылды өріс, алдымнан кеңістіктер,
Доғарайын қысылып қорынуды.

Көтерейін еңсемді төмендетпей,
Көк дөненім терін ап, көбеңдетпей.
«Өнер алды — қызыл тіл» деп......

Тайды қостым бәйгеге озса екен деп,
Көзін қосты қызғаншақ сүрінсін деп.
Құнан қостым бәйгеге озса екен деп,
Сөзін қосты өсекші бүлінсін......

Армысыңдар, ағалар, от кешкендер!
Ақ тәндерін боршалап оқ тескендер.
Армысыңдар, ағалар, ардагерлер!
Ар сыналған жылдарда от кешкендер.

От кештіңдер, қып-қызыл шоқ кештіңдер!
Аяр жаумен аянбай......

Жүрмін-ау жүрек жара қуана алмай,
Ел танып еңбегімді – жұбана алмай.
Дөп сыйлап артық-кемсіз сыбағамды,
Бір тосын бақыт күнім туа қалмай.

Аз болмай арман-қырғи алысары,
Ой биік самғар еді алыс......

Білеу жұтса, — қолдай етке қыран тояды.
Бітеу жұтса, — торғайға да жылан тояды.
Шүйгін суға, соны шөпке аузы тисе,
Жылқы менен жылқы текті құлан тояды.

Құзғын, құмай атан, нарға тоймайды.
Құйтымдай сүлік жарылғанша тоймайды.
Дәніккеннен құныққан өтіп......

Мен өзімді іздедім бала жастан,
Жұп-жұқана сиқыма қарамастан.
Тауға да ұрдым басымды, тасқа да ұрдым,
Ерте қозды делебем — ала қашпам.

Адыр-адыр қыр кездім, қайнар кездім,
Қойнына құт, мал толы......