Күркелінің бауыры күнде дауыл, Көтеш қалды жұртында жалғыз ауыл. Ауырып жатқан көңілімді бір сұрамай, Шын Сексеннің баласы қара бауыр. Бір жанымның қамы.....
Қара өлеңнің мекені – Қарауылға келемін, Қара өлеңнің қамы еді, қарап жүрмей жегенім. Қарағанның ішіне көп тығылып ойнайтын, Қара өлеңге құмартқан қара бала мен едім.
Қара Ертісті жағалай толқып келе жатырмын, Қара басып қалардай, қорқып келе жатырмын. Қараой менен Қарасаз, Қарауылдың мұңы бір, Қара нарға мұңымды артып....
Тәуелсіздіктің іргетасы қаланған төрт-бес жылда жекешелендірудің кей жерлерде бей-берекетсіз жүргізілгенінен ауыл проблемасы туындап, ауыл өз келбетінен айырыла бастады. Тіпті, бұрынғы ферма орталықтары ыдырап, тұрғындар абдырап, сенделіп кетті. Бағыт-бағдарын жоғалтқан ауыл жұртшылығы мекендерін тастап, жаппай көшуді бастап кеп жіберді. Біреулері – өндіріс, біреулері – облыс орталықтарына бет түзеді. Әліптің артын баққан ешкім болмады, ойланып-толғанып істелмеген істің аяғы құрдымға кететінін ілуде біреу ғана білсе білген шығар. Өзім туып-өскен Атырау облысының Қызылқоға ауданындағы ауыл жағдайы сол 1993-1996 жылдар арасында мәз емес еді. Біраз тұрғындар бұрынғы совхоз орталықтарынан Ақтөбе облысының Алға, Қандыағаш....
Бір әңгіме қозғашы ауыл жайлы, Бұдан артық рахат табылмайды. Бұлдырасын өткен күн сағымдай бір, Бір әңгіме қозғашы ауыл жайлы. Қар да ілігіп қалған-ды тау басына, Мұз тоңды ма бұлақтың жамбасына? Суық келіп, суыр да.......
Сол маңға соға алмадым көптен бері, Күз бе еді?! Есімде жоқ, көктем бе еді?! Есімде тек - даланың өкпек желі, Есімді алып, құшақтап, өпкен мені, Сол маңға соқпай кеттім көптен бері. Сән түзеген Есілдің өңірінде, Ақ қайыңдар.....
Жол қайда ақиқатқа апаратын? Ел қайда ақиқат деп аталатын? Айлакер, арамзалар, алаяқтар, Аяғы көктен келіп, маталатын? Сол елде адамға адам - дос бауыр ма? Адамға ақ жанынды.....
