Абыл Тілеуұлы (Тойбастар)

Әліпте жиырма тоғыз бірі – мим,
Білгенге өлең деген емес қиын.
Алқада қызыл тілді сайратайын,
Әлеумет, күнде болмас мұндай жиын.
Жарқыным, айттым өлең жиыныңда-ай,
Өлеңім тал құрықтың қиынындай.
Жел сөзді Тәңір берген не қылайын,
Өзгедей отыра алман тыйылып-ай.
Әркімнен пелде-пелде өтер заман,
Жүргенде жан ұяда есен-аман,
Тойыңды біз басталық, риза бол,
Іркіліп, айта алмайды кейбір жаман.
Өлеңім айтсам тәтті шекер балдай,
Дем берсе, тіл мүдірмес, Жаббар Алла-ай.
Қарасам бедеріңе, әдемі екен,
Ен нудан кесіп алған құба талдай.
Қай жалған мына жалған, дүние жалған,
Дүниеден мынау пәни кімдер қалған?!
Сәтіне сәрсенбінің той жасапсың,
Тілекті қабыл еткей Жаббар Аллаң.
Дүние диірменнің бұрғысындай,
Барасыз сіз бір елге жыл құсындай.
Көркіңе көрген адам тояттаған,
Басыңның естуші едім бұлдысын-ай.
Бәрін де білуші едім әр нұсқаның,
Сыртыңнан сөз айтпаған дос, дұшпаның.
Салғанда таразыға тең құрбыңнан,
Артық-ты өзге қыздан қырық мысқалың.
Жылжыған көзді судың ағынындай,
Боз бұлттың жерге түскен сағымындай,
Отырсыз сіз бір елге ниет етіп,
Жас дәурен, шолақ болдың неғылып-ай?!
Жалт етіп көрінгендей алтын сырғаң
Дүние қызыл түлкі асқан қырдан.
Жалғанның жылыстаған жылы сондай,
Әлеумет, аз да болса, болың риза.