Дәуітәлі Стамбекұлы (Үнсіздікте бір күш бар құдіретті)

Үнсіздікке келеді бір үндегім,
Үндемейді, ойлайды жырым менің.
Үндемеймін өзім де –
Мазмұны жоқ
Бос сөздерден ол менің түңілгенім.

Үндемейтін қауымды бетке аламын,
Осыдан бір қуат пен от табамын.
Және осы жұмбаққа жауап берем,
Жауап бере алмасам,
Жоқ боламын.

Таудан өзге тылсымға таңданбаймын,
Үнсіздігін таулардың армандаймын.
Біреулердің алдында үнсіз қалсам,
Оның бір мәні бар,
Арланбаймын.

Ұлы дала,
Ұлы өзен,
Ұлы таулар,
Ұлы орман, қайсыңда бір ақау бар?
Ешқашан да сенбеймін:
Мәңгі-бақи
Сөйлемейді дегенге мына таулар.

Кеңігенде дүние көлдей болар,
Тарылғанда табанда шөлге айналар.
Тілсіз, мылқау нәрсе жоқ бұл жалғанда,
Өз уақыты келгенде сөйлейді олар.

Айтыңдаршы, не деп тұр бұлт ішінен,
Неге үнсіз пердесін түн түсірген.
Жұлдыз біткен алыстан неге үнсіз
Жымыңдайды?
Осыны кім түсінген?

Сәл ойлымыз,
Сәл ғана көңілсізбіз,
Сенімдіміз,
Сәл ғана сенімсізбіз.
Сол бір сәтте ғаламат күш болмаса,
Мәңгі алаудың алдында неге үнсізбіз?!

Ақырын кеп алыстан нұры жетті,
Айғай-шуды тыныштық тіліп өтті.
Мен осыған сенемін болмысыммен,
Үнсіздікте бір күш бар құдіретті.

Ақиқаттан келмейді сырғақтағым,
Бұлаңдағым келмейді бұлғақтағым.
Атомдардың туып ап дүниеге
Үнсіз жатыр емес пе тыңдап бәрін.

Уақыт туып,
Ең жарқын жолға ұшатын,
Келеді әлі мүмкіндік қол қысатын.
Төзімімді жеткізіп күтем сонда
Үнсіздіктің құдіретті соңғы сәтін.

* * *
Бір заманда сертке ұсталған алдаспан,
Қабырғада тұр ілулі шаң басқан.
Сескендіріп өтсе-дағы талайды,
Бұл күндерді тыныштықты қалайды.

Жүзі де оның салмақты, һәм байсалды,
Ұстағысы келгендерге ой салды.
Ал жігерсіз, жалтақтарға: «Мұңданбай,
Жастығыңда жарқылда», - деп тұрғандай.