Бәрі 9 сыныптан басталған .Ол паралель сыныпта оқитын .Оны бұрын мүлдем байқамайтынмын ,тағдыр шығар ...Бір күні мектепте ол 1-ші этажға мен 2-ші этажға көтеріліп баратқанда бір-бірімізге қарағандағы көзқарасымыз тым ерекше болатын .Оның көздерінен қандай да бір жылулық сезініп тұрды. Оның сол кездегі маған қараған көздерін ешқашан ұмытпаспын .Бұның бәрі бекер болмапты .Сөйтіп екеуміз жақсы араласа бастадық. Басында ол маған ұнаған жоқ .

Ол звондағанда да суық сөйлесетін едім .Менім қандайда болмасын мінезіме шыдайтын еді. Сол кезде оны бағалай алмағаныма өкінемін .Бірақ өкінгенмен не пайда ?!Артынан екеуміз мүлде сөйлеспей қалдық .Күндер өте оған деген сезім пайда бола бастады .Оны іздейтінді шығардым .Басқа қызбен жүріп жатқанын біле тұра ,қайтадан сөйлесіп ,бәрін басынан бастағым келді. Сөйтіп қайтадан сөйлесе бастадық .Екеуміз екі жақта жүрсекте жүре бастадық .Мен 1 курс ,ол 10 оқып жатты .Айлап жылдап кездесіп тұратын едік .Телефонмен ,смспен ,агентпен оған сағынышымды жеткізе алмайтын едім .Қанша қиналсамда оған білдірмеуге тырысатын едім .Ол мағам шыдамды болуды үйреткен жалғыз жан ,қандай қиындық болсада бәріне шыдадық .Қасымда болмағасын қатты қызғанатын едім .Сол үшін де көп ұрысатын едік .Қанша дегенменде репер жігіт ,достары көп .Әсіресе қыздардан достары көп еді ......

Мен студент кезімде 1 курсты бітіріп,жазғы демалыста "Gaminator" деген игравой залға күзет болып жұмысқа тұрдым. 2-3 ай өте мен сол жерде кассир-оператор болып iстейтін Зарина есімді қызбен дос болып сөйлесіп жүрдім. Не керек уақыт өте сол кызға деген сезімім өзгере бастады,арине бұл ғашықтық сезім еді. Уақыт өте жүрек сезімі күшейе бастады. Күндіз-түні есімнен кетпей,үйге келсем,жұмысқа барғым келіп,бір сменге сол қызбен түссем екен деп,сол қызды көруге асығар едім. Сезімімді біраз уақытқа дейін білдіре алмай жүрдім. Зарина есімді қыз ұнататынымды сезген болар,менімен сөйлескісі келмей. Жанындағы бірге істейтін қыздар мен жайлы айтса (не нравится он мне,если тебе нравится сама встречайся) деп менін алдымда қатты дауыспен айтар еді. Не керек арадан 1 ай өткеннен соң,жұмыста свет өшіп қалды. Жұмысты жауып,есікті құлыптап қойдық,қасымыздағы бірге істейтін қыздар-балдар бізді оңаша тастап кетті. Сол күні 11 қараша еді.

Сол қыздың ернінен сүйген күн еді ))) Сол күннен бастап біз кездесе бастадық. Уақыт өте бір-бірімізді қатты сүйіп,бізден бақытты бұл дүниеде жан болмады... Сол сезімнен басымыз айналып 2 жыл уақыттың қалай өткенінде байқамай қалыппыз. Қанша ұрысып,екінші маған звандама мен сені жек көремін деп жүріп,екеуіміз шаңырақ көтеріп үйленіп кеттік... Әрине бұл махаббаттың құдіреті ғой. Тойдан кейін екеуіміз қайта Алматыға кеттік. Сол жерде бірге тұрдық. Келіншегімнің,арине сүйіктімнің аяғы ауыр еді яғни екі қабат еді. Ойбооой неткен шіркін,бала кезімнен жинаған бәкіл нервімді ішті. Менде жаспын ондайды бұрын соңды көрмеген,не керек шыдадым. Ұрысып қалсақ үйіне кетіп қала беретін. Уақыт өте 2012 жылы 9_шы наурызда сағат 16:24 мин.өткенде келіншегім дүниеге ұл алып келді. Сол күні өмірдің қаншалықты керемет екенін түсіндім. Әке болғаныма сенбей,қуаныштан шек жоқ еді......