Күннен туған баламын, Жарқыраймын, жанамын. Күнге ғана бағынам. Өзім - күнмін, өзім - от, Сөзім, қысық көзімде - от, Өзіме-өзім табынам. Жерде жалғыз....
Күлдей күңгірт шашы бар, Тоқсан бесте жасы бар, Көз дегенің – сұп-сұр көр. Тасбиқ санап бүгіліп, Жерге қарап үңіліп, Көрше ауыр күрсінер, Менің бір қарт анам бар, Неге екенін білмеймін – Сол анамды сүйемін!
Көзінде көк нұры жоқ, Аузында жұмақ жыры жоқ, Жалынсыз, усыз....
Үйдің іші ұйқыда, Түн ортасы шамасы. Көзін алмай бесіктен, Бөбек жатыр албырап. Бесікте бөбек ауру, Тербетіп отыр анасы. Үнсіз, меңіреу ұзын түн, Жел азынап....
Кердең-кердең жүресің сен, не таптың? Мен айтайын - айнымайтын жар таптым. Күндіз-түні жар қойнында жатамын, Естімеймін уын-шуын жан-жақтың.
Қанша құшсам-дағы сусын қанбаған, Жан жарым бар, неге керек мал маған! Жұрттың бәрі-ақ: «Оңбаған жан!»- дей берсін, Жан жарым бар, неге керек ар маған?!
Жарым күншіл, көз салдырмайд жан-жаққа, Жібермейді жұмысқада.....
Қарны ашып, мысық байғұс үйге кірді, Қарады тіміскілеп әрбір жерді. Жерден іздеп дәнеңе таба алмады, Ілулі шаңырақта етті көрді. Қарады етке мысық көзін сатып, Алам деп секіреді кейде жатып. Құдайға өкпелейді: «Қол бермедің, Алар ем,- деп,- бұл етті ағаш атып!» He керек, ала алмады.....