Қалижан Бекхожин (Көзі күлген інім бар)

Жүзі күлмей, көзі күлген інім бар,
Ол өзінше, шын сырынды ұғынар.
Жыпылықтап кірпіктері,
Жанарының ар жағына тығылар.

Ол көзіңше сөзіңді хош көреді ,
Шұлғып басын ырқыңа да ереді.
Ал ішінен түлкі түсті сол інім,
Әр сөзімен сынық сырды тереді.

Ізім тайса, күлімдейді қабағы,
Жұрнақтарға сырық жалғау тағады.
Ол сырыңды өз ойынша өрбітіп,
Біреулерге күліп тағы жағады.

Көзі күліп, көлгір жылы сезіммен
Кездеседі кейін тағы өзіммен.
Бірақ кейде қадала бір қарасам,
Сескенеді менің зершіл көзімнен.