Тақыр жерге соқыр жаңбыр жауады,
Көзi соқыр тағдырым, ашылмады-ау, қабағың.
Басымнан бақ бұлт сынды ауады,
Сенi сүйгiм келiп едi, қазағым!
Ыстық жазда суық түстер көремiн,
Тамыз тамшы тамызбастан қинады.
Қуа алар ма қауқары жоқ өлеңiм,
Жауабы жоқ сауалдарды мидағы.
Күтiнем деп шомылған көк түтiнге,
Тағдырыма боп алдым хас наразы.
Еш дауы жоқ Күн мен Түндi Бiтiмге,
Шақырады көршi ауланың қоразы.
Бiр басында төрт тауық,
Оны ұйқыдан оятпайды түнде өлең.
Басымнан бақ бұлт сынды кеттi ауып,
Бақыт ауа түстi екенiн бiлмеп ем.
Өлмейтұғын махаббатым бiр қызға,
Қыршын кеттi, көмейiмде көмiлдi.
Кiм бiледi, жұмақ дейтiн жұлдызда,
Ол да ендiгi жүрген болар көңiлдi.
Жылатпаса жұбатпайды басқа ерiн...
Басқа елге керегiм жоқ менiң де,
Шыдай алмай шалғанда өксiк жас демiн,
Өзiн-өзi буындырсын дедiң бе?
Қай кезде де қасиеттi саналған,
Қатардағы жауынгерi ем өлеңнiң.
Мәңгi өмiрдi тартып алып ажалдан,
Өлсем де мен алғы шепте өлермiн.
Өлеңiмнен рухымды табады,
Iздеген жан балдай тәттi таза мұң.
Көзiмнен жас жұлдыз сынды ағады,
Сенi сүйгiм келiп едi, қазағым.
Сөзге сенсең иiрiмi сан жырдағы,
Дала дейдi... дала емес бұл айдала.
Қонақ болдым қараша үйге қырдағы,
Жарымаған қара нан мен шайға да.
Ақ жаулық пен қара бала қамы үшiн,
Найза ұшына тiгiп едiм жанымды.
Өлдi ұяттан жүрегi ояу намысым,
Намысты да жерлейтiн жер табылды.
Өзен қайда өткел салар араға,
Жұтым су жоқ, жалғыз белгi жар ғана.
Мына дала айналады қалаға,
Айнала ма ақ қаз қара қарғаға?
Ыстық жазда суық түстер көремiн,
Сезiмдi де суықтаттым тамызда,
Ей, Көк Аспан, жоқ болса егер керегiм,
Мен де қыртпын, аузыма су тамызба!
Дүние ауса да дiлi, тiлi тазаның,
Көтере ұстап көк бөрiлi байрағын.
Сенi сүйгiм келiп едi, қазағым,
Сайтан алғыр, қара ендi, қайдамын?
1995 ж.
Көзi соқыр тағдырым, ашылмады-ау, қабағың.
Басымнан бақ бұлт сынды ауады,
Сенi сүйгiм келiп едi, қазағым!
Ыстық жазда суық түстер көремiн,
Тамыз тамшы тамызбастан қинады.
Қуа алар ма қауқары жоқ өлеңiм,
Жауабы жоқ сауалдарды мидағы.
Күтiнем деп шомылған көк түтiнге,
Тағдырыма боп алдым хас наразы.
Еш дауы жоқ Күн мен Түндi Бiтiмге,
Шақырады көршi ауланың қоразы.
Бiр басында төрт тауық,
Оны ұйқыдан оятпайды түнде өлең.
Басымнан бақ бұлт сынды кеттi ауып,
Бақыт ауа түстi екенiн бiлмеп ем.
Өлмейтұғын махаббатым бiр қызға,
Қыршын кеттi, көмейiмде көмiлдi.
Кiм бiледi, жұмақ дейтiн жұлдызда,
Ол да ендiгi жүрген болар көңiлдi.
Жылатпаса жұбатпайды басқа ерiн...
Басқа елге керегiм жоқ менiң де,
Шыдай алмай шалғанда өксiк жас демiн,
Өзiн-өзi буындырсын дедiң бе?
Қай кезде де қасиеттi саналған,
Қатардағы жауынгерi ем өлеңнiң.
Мәңгi өмiрдi тартып алып ажалдан,
Өлсем де мен алғы шепте өлермiн.
Өлеңiмнен рухымды табады,
Iздеген жан балдай тәттi таза мұң.
Көзiмнен жас жұлдыз сынды ағады,
Сенi сүйгiм келiп едi, қазағым.
Сөзге сенсең иiрiмi сан жырдағы,
Дала дейдi... дала емес бұл айдала.
Қонақ болдым қараша үйге қырдағы,
Жарымаған қара нан мен шайға да.
Ақ жаулық пен қара бала қамы үшiн,
Найза ұшына тiгiп едiм жанымды.
Өлдi ұяттан жүрегi ояу намысым,
Намысты да жерлейтiн жер табылды.
Өзен қайда өткел салар араға,
Жұтым су жоқ, жалғыз белгi жар ғана.
Мына дала айналады қалаға,
Айнала ма ақ қаз қара қарғаға?
Ыстық жазда суық түстер көремiн,
Сезiмдi де суықтаттым тамызда,
Ей, Көк Аспан, жоқ болса егер керегiм,
Мен де қыртпын, аузыма су тамызба!
Дүние ауса да дiлi, тiлi тазаның,
Көтере ұстап көк бөрiлi байрағын.
Сенi сүйгiм келiп едi, қазағым,
Сайтан алғыр, қара ендi, қайдамын?
1995 ж.