Өкпелі шығар көбелек күзге,
Мезгілден бұрын қар түсті алаңға.
Театр көріп не керек бізге?
Адамның бәрі әртіс заманда.
Сахнам-өмір ән салып өтем,
Көңілге қашан ғажап тұнады?
Жыр жазып неге шаршадым екен?
Онсызда ақын қазақтың бәрі.
Гомері болған, Дантесі болған,
Халықтың ойы сезім емес пе?!
Теңізді аңсап，қайтесің, айнам,
Өмірдің өзі теңіз емес пе?!
Сәтсіз үміттей сына көрмеші,
Жүрекке өсір ғұмырдың гүлін.
Айна алдында көп тұра бермеші,
Ұрлайды айна жүзіңнің нұрын.
Өрмелеп мен де шыңға жетермін,
Арғымақ-арман асқағым үшін.
Ескі бір жолды құрбан етермін,
Жаңа жол үнсіз басталу үшін.
Мезгілсіз тағы қар түсті алаңға,
Көбелек-күздің ұятын көміп.
Адамның бәрі әртіс заманда,
Қайтеміз, қалқам, театр көріп?!
***
Маздатып жырын кеудемде,
Жетелеп кетті мені өмір.
Мен алғаш сені көргенде,
Бұдан да нұрлы еді өмір.
Отыңа түсіп күйгенде,
Жанарым жоқ боп кеткені.
Мен алғаш сені сүйгенде,
Бұдан да ернім отты еді.
Қасыңа жақын келгенде,
Айтылып тұрды көзіңде ой.
Мен сені алғаш көргенде,
Бұдан да тарпаң едім ғой.
Жаныма жарқын гүл берген,
Шақырып шексіз әлемің.
Мен алғаш сені сүйгенде,
Бұдан да мөлдір, пәк едім.
Қажетті сілтемелер: