Айсұлу рүстемова‎ туралы Өлеңдер ✍️

Үзіліп кетті шектерің,Күңіреніп күйің төкпедің.Өзіңе қарап өртендімЖазбауға дәтім жоқ менің!Жоқ менің бүгін дәрменім,Ән бе едің өзің, әл ме..

Арсыздықтың бәрі жүр ме тамұқта,Анықтап ал, ей, пысығым, анықта!У дегенім уысымда. Толған АйТолқып тұрды нұр төгерде ғарыпқа.Желге қарап ық күледі...

Қала оттары әлдене деп жымыңдап,Шегінеді терезеге үңілсем.Жерге жұлдыз құлағандай -жыпырлап,Түнді үнсіз бақылаймын -түңілсем.Көріп тұрмын түннің..

«...Жүсіпбек Аймауытовтың баласы - Бектұр Аймауытов қайтыс болды. Ол осыдан екі жыл бұрын Кемероводан елге жалғыз оралған...«Алматы ақшамы»..

...Не деп жүрмін мен өзі, Айға қолым созам ба?Алыс-алыс жол соқты. Табаның тозар да.Туған дала, мен сенде армансыз,айналайын тозаңға...Тозаң болып..

Пана таппайТәкәппар паң қаладан,ЖүректердіңШеріндей тарқамаған.Суретші дегенХалықтың өмірі бұл,ҮнсіздіктіңАзабын арқалаған....Қоғамы бар,ол көздер..

Не айтқың келеді толған Ай?Осы бір жорамал болмағай.Қолымды созып ем көкке менҚойды көк қолдамай.Бір ойдан бір ойға тұсалам,Қапалы жанға бір..

Тереземнің алдында алма гүлдеп,Оятады ғажайып таңдарым кеп.Көктем-көңіл құбылып. КесіріненӨзіңе де хат жаза алмадым көп.Тағдыр бізге салды да..

Есітемін үлкен қала дуылын,Кім біледі аңқауы кім, қуы кім?Таулы шаһар - танымайтын үй сынды,/Тау ішінде ит те өзге ұлыды./Танымасты сыйламайды..

Иманғали Нұрғалиұлы ТасмағамбетовкеЖап-жаңа үй!Есігінен аттаса мұң қаша ма?Таусылмайтын ән сынды тыңдаса да,Тас емшегін идірген АлматыныңАй маңдайы..

Ұлы Отан соғысының ардагері, марқұм, аяулы әкем Аяпберген Әбділдаұлы Рүстем рухына1.«Елің қайда?»- деп сөккен мұны.Ебін таппағанын еткен міні.Елу..

Сырыңды айтар жалғыз жан таппадың ба?Жиі-жиі батасың бақта мұңға.Қолтығыңнан демесін өлең сенің,Қиянат көрген сол бір шақтарыңда.Ақылың жетер еді бір..

Алыс-алыс сапарға шығарып сапБата берген өзің кілең.Ауыл жаққа тек қана құлағым сақ,Алыста көзімді ілем.Өмір деген түбінде тоқтар ағын ба?Менің де..

Сылқ-сылқ күлді кексе өмір дәл тұсынанӨтіп едім үйінің бір кеште мен.Бақыт нан ба, беретін жартысынан,Кетпегендей тамсандым Күнге ештеңем.Келемежді..

Күн тұман.Сүйдім өмірді сыртынан.Ішімнен өртеніпЖүзімнен құлпырам.Күн жаңбыр.Жер беті жыбырлап құрдан құр.Балалар күлімдеп Күндейін.Ағаштар күрсініп..

Бақта солып қалды ма алма?Жапырақтар, қалтырама.Сап-сап деймін, бұла көңілім,Басы, әлі салқыны алда.Жұлым-жұлым жұтап талың,Сығалайды бұтақта..

Сол ауылда ұстаз еді ең ұлық,Марапат пен күтпеді олар мақтауды.Жаныменен тұратын-ды сені ұғып,Үйретті олар ар-ұятты сақтауды.Кетпеді олар қала кезіп..

Нені жолға қойса да,Әр сәтіңді той сана!Өзіңе өзің көмектес,Сілкін-сілкін, ой-сана!Көз ілмеген түндерім,Жазылмаған үндерім,Күле алмаған күндерім..

Сарғайып кешсем сан күйді -Сағыныш өрті ол шарпыған.Кездесу деген бақыт бар,Сабылысы бар артынан.Бозарып кейде жүремін,Боз дала сендей құбылам!Табам..

Үн-түнсіз көтеріп өткенді-кеткенді,Бағзыдан бүгінге ол жеткен-ді.Көз алдым тұнады мың елес,Батырлар- Ақтонды, Көктонды.Сұрапыл күнде сол көк..

Өмірдің жолы сан тарап,Осыған мен бе кінәлі?Көңілім менің шаңқан-ақ,Ал түбі немен тынады?Өкпелеп кеттің бәлкім сен,Мүмкін ғой жанды ұқпауым.Ойладың..

Сенің қара көздерің көп қадалыпЖаулап алды сезімді. Неғыламын?Шоққа шоқты салды ма оттан алып?Өмір, қандай көп еді, о, ылаңың!Сенің қара көздерің..

Сені қайтіп ақтайды бала көңіл?Жүргенінде тым асқақ... жазықты етті.Миына да сөнбейтін шала көмді,Сәмбі талдай сәнінің назын төкті.Көзге жұқа..

Мен - теңіз едім. Мұңымды шағала білді.Ақ жал толқынмен бұзасың жағалауымды.Аспан тектім-ау, ашулы төніп келесің,Алаңдай берем, жер болып..

Күйзеліп кеткенің бе шын? Күрсінгенің не?Білемін.Несін күрсіндің, білсін дедің бе?Өпкенде нәзік , әдемі сырың кеп беттенЖүрек те сорлы, өрекпіп..