Марфуға айтқожина өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

Бақшада бұлбұл сайрайды,Ырғалып, гүлдер жайнайды.Сыңғырлап аққан бұлақтар,Ақ маржан шашып ойнайдыЖелпініп желмен тал-қайың,Сүйейді тауға..

Тұңғиық түндеріңнен басталып əн,Тұнықты тұндыра ішкен бастауынанТаңымды құланиек құзда атырып,Алматы жалындадым, ақшамынан!Көктемнің күндеріндей..

Жаңғырған заман жаңа, көше жаңа,Келмейтін шалымына неше қала.Абайдың тойын тойлап қазақ елі,Дүние дүбірлеген –Кеше ғана!Асып тұр салтанаты..

Əнді құшып, сонау жастық шақтардан,Ғасырлардың сыр сандығын ақтарған.Қоңыр үнді,Қоңыраулатып шырқаса,Тындаушысын таңқалдырған –Шахмардан!Бозторғаймен..

Алыста Атажұрттың мəнін білген,Бауырым, өзгеше ғой, жаның мүлдем.Іленің толқындарын толқытып ең,Дəнешті қайта оралтып сағым жылмен.Жатқанда жаңалығын..

Бүркенді Қаптың тауы қалың мұнар,Неліктен сол мұнарға жаның құмар?!.Шығыстың аруындайПерде тартқан,Мұнарың сұлулыққа малындырар.Қалқалап тұрды тауды..

Шаңқандай ақ шатыры аспан тіреп,Жоңғардың ойпатындаЖатқан шіреп.Қасында Қап тауының қайран қалам,Қашанғы халқы үшін асқан тірек!Көрінген көзге ғажап..

Толқынды, сазды-ырғақты,Шаңхай əні,Шаңхай ару,Шаттана шалқаяды,Хандарын ғасырларғы еске сақтап,Бау-бақша гүлге оранған, сан-саялы!Кешегі бұғаулықтан..

Күйі де, ұқсамайтын сыры мүлде,Жалғасып жатқан орман, гүлі – гүлге!Мекені миллиардтардың, мызғымайтын,Алыбы алыптардың – Ұлы Жунго!Өзендер, таулар..

(Қуаныш Сұлтановқа)Қашан да қазақ деген асыл халық,Екенін асыл халық, жасырмалық.Қазақтың елшілігі –Пекиндегі,Кетіпті кең даламдай..

Құстар да қайта оралды қағып қанат,Қайта оралған құстардан тауып тағат –Көктеммен көктем болып кеткендеймін,Көл-көсір көңілімді шабытқа орап.Көктем..

І-ЖЫР. ҚАРАҒАНДЫ ҚАЛАСЫЖаңғырып Тəуелсіз күн үніменен,Бұл таңда естіледі үнің ерен!Осынау ерен үнге елеңдеген,Барады аттың басын бұрып өлең.Өзіңді..

(Ырымбала əн салғанда)Қандай сазды, сызылған үнің сенің,Құйылады жүрекке сұлу сезім.Жұрт айтқанда сен жайлы аңыздай ғып,Көрудің сəтін күтіп жүруші..

Сағынышпен ел жаққа көп қараған,Біреуі едім, өмірге өкпелі адам.Өксігімді басайын өзектегі,Күндерімді ұмытып,Кек санаған...Сағынышпен ел жаққа көп..

Толқындары жағаға жатқан ұрып,Арайланды ақ арман,Аппақ үміт.Арайланған ақ арман, үміт барда,Жыр жазады, ақындар,Ақтарылып!Ыстыққа да көндіккен..

Қиялым тағы кезіп шалғайларды,Үзілген сонау жылдар,Жалғайды əнді.Қақтырған тамсандыраТаңдайларды,Əніңе шөлім тағы қанбай қалды...Тұрсың..

Жаныңа тыншу бермей, арман-алаң,Əлемде елдерің де аз шарламаған.Жұртының жайын ойлар азаматын,Еліне қауыштырар, жолдар аман!Ақталып жатқан шақта..

Мен едім, бой түзеген талшыбығың,Есіңе бəрін қайта алшы бүгін.Өмірден кетсең де ерте,Аяулы Анам,Естіп жүр аруағың жан шырылын...Сан көшкен керуендей..

Құздарынан жөңкілген дауыл-көшкін,Мен тəкаппар Талқының тауында өстім!Тауында өстім,Жасыны жарқылдаған,Жете алмайтын батылы баруға ешкім.Бой асыра..

Басымнан бақ тайсаң да, қуат тайма,Қуатсыз, жаным жырды шуақтай ма?!.Тағдырдың талқысына көп түсіп ем,Жанымды жылы назың, жұбатпай ма.Шынайы, шыншыл..

Сүйеу болып жаныңа асыл сезім,Жыр боп жетті,Алысқа атың сенің!..Ақындарды аспанға көтеретін,Адамға тəн тереңдік, ақыл, сенім...Өмір кешіп келемін..

ІҚаншама адам жете алмай зар ғып өткен,Біздер көшіп келгенбіз Арғыбеттен...Арбасына ат емес,Атан емес,Құлындай шырқыраған жанды жеккен...Солай аңсап..

Ойға өлең оңайлықпен оралмайды,Болар ма жазбай кетсең одан қайғы.Өшірмей үміт отын үрлей түсем,Алдағы болжай алмай,Болар жайды...Жүректе асау қаның..

Əттең, мына қолымның қысқалығы-ай,Бұйығып отырар ма ем қыста бұлай?!Ауылға иек астыАтым жетпей,Көзімнен сағыныш – бұлбұл,Ұшқанын-ай!Жылдар да құм..

Тұр ма екенТүзің де аман,Құзың да аман,Кешегі қаз-қалпында бұзылмаған?!.Қырық жыл, қылаң беріп өте шықты,Көрсетпей басқан ізін, жүзін..