Марфуға айтқожина өлеңдері туралы Өлеңдер ✍️

IКүндерім өтіп жатыр, алау-аспан,Күндерің білінбейді,Бала бақсаң.Алады етегіңнен «Апатайлап»,Ақырын үйден шығып бара жатсаң...Қаншама күттірмейтін..

Жатқандай көрік беріп далаға айдын,Жанымды қалған емес,Жанамай мұң.Жеріңнен кіндік кескенШалғай жүріп,Өзімді бақыттыға баламаймын!..Арманға құрық..

Сен келіп ең,Тобылғы гүлдегенде,Өрнек болып қалыпты бұл да өлеңге.Туған жердің көзіндей,Қайран құрбым,Енді қайтып өзіңді бір көрем бе?!Сен келіп..

Алтайдан ел көшкенде асып кеше,Тауларды, өзен-көлді басып неше!..Көзбенен көрмесе,Адам, сенер ме еді,Осы жұрт,Түркияға ғашық десе?!.Қалдырып туған..

Мен Сізге келгенім жоқ гүл көтеріп,Қалады, сан құлпырған гүл де семіп...Сіз елші,Мен ақынмын ел таныған,Отырған халық қанша,Бізге сеніп!Мен Сізге..

Парасатты басталып жылдың басы,Тағы да бір кезеңді тұрмын ба асып?!.Еленбеген күндері еске оралып,Ақ қағазға тамады,Жырдың жасы...Болмайды екен..

Жүрсе де жанарымды шоқтап қайғы,Самал – жыр,Желпуін бір тоқтатпайды.Тағы да маза қашып, толқиды жан,Талқыда өткен күнді жоқтап жайлы...Жалт беріп..

Өмірдің күттірмей-ақ келді күзі,Келді күзі, тым айқын ендігі ізі...«Ақынның дүлдүлі» деп, сыр толғапты,Қазақтық нəзік жанды,Қалдықызы.Ақынның..

Арнаған азаматқа ару əнін,Тимеген жаурыны жерге, палуаным!Мұстафа!Қазақ-түркі мақтанышы,Халқымның аспандатқан аруағын!Атағын қазақ-түркі..

Десем де жанды мұңға алғызбайын,Сұңқылдап, түнді кезгенБайғыздайын –Талқы мен Алатауға кезек қарап,Жапанда теңселеді Жалғыз қайың!..Десем де..

Күнімен күздің жымдасып,Көңілді отыр мұң басып...Мұң басқан жанды жұбатар,Жанымда жалғыз,Жыр-ғашық!Еңсеріп ойлар еңсемді,Тотығұс,Торда..

Білмеймін, əлде кіші, құрбы ма еді?«Жасырман, Жанарыңыз нұрлы» деді?Ой толқып, қиял тербеп жүрген кезде,Сол бір сөз, көкейіме тұнды менің.Ұғынған жан..

«Айқайлатып бірінші бетке бердік»,Бауырым,Бұның өзі неткен ерлік!Толқындардан –Толқын боп көкке атылып,Жалынменен жалындап,Өрттен –..

Өзіңнен бақытымды тауып терең,Толассыз, нөсердейін жауып келем!Тəуелсіз қазақ дейтін елім барда,Төбемнен төнбес,Қатер-қауіп деген!Барлық ұлт..

Жандарға қызығамын Анасы бар,Ананың орны дəйім дара тұрар!Анашым ерте кеткен еске түссе,Көңілім толқып атып аласұрар....Ой тетік, жүріс ширақ..

Жататын биіктерде өлшемі тым,Бір тұтас тауларымның –Бөлшегісің!Тағы да тіл жайында толғанайын,Жазуға құдіретінді келсе күшім!Түсермін от пен суға мен..

Япырма-ай, бар ма бұдан асқан бақыт,Жылаған жүректерді –Жатсаң жұбатып –Ғасырлар құрсауынан босаттыңыз,Абылай хан!Аруағын аспандатып!Алматы қалмай..

Кешуге бар, жоқ менің кекшілдігім,Ойға малтып,Жыр жазып, өтсін күнім!Жақыныңды жау санап жүретінің,Жасың үлкен болса да,Тексіздігің!..

Əдетке бағып бұрынғы,Отырмын жазып, жырымды.Күнбағыстай құбылған,Пенденің жүзі бұрылды...Əдетке бағып бұрынғы,Ақтардым, жұртқа сырымды.Сəулесін..

Есіліп самалындай кең даланың,Ешқашан басылмайды,Елге алаңым!..Сөнеді аспандағы жұлдыздар да,Туған ел жүрегінде мен қаламын!..Сарылып, сағынышпен сен..

Көрінген сонша жақын жанға тіпті,Теміртау!Отты арнасын маздатыпты.Шыңдаған Нұрсұлтанды сол Теміртау,Тербетіп, от толқындар сан ғашықты!Аңыз ғып айтып..

Сеніміне, сертіне берік шеттен,Біздей емес қиялға еріп кеткен.Қайран біздің,Қарттар-ай,Тау тұлғалы,Ауылымды солар ғой, көрікті еткен!Əзілі де өзара..

Қоңыраулап құлақта, қоңырау жыр,Қоңыр кештер күмбірлеп, өмір аудыАлаңы көп бұл шақта көңілімнің,Мазасыз түн неғылған,Тəңір-ау, бұл?!Болар ма екен бұл..

Ай сəулесі секілді сырғамдағы,Арылар ма ақынның жырдан жаны.Дүбірлетіп оралды,Дүниені,Оркестрі атақты Құрманғазы!Жаны тынбас шертпесе дауыл..

Қиял – теңіз,Кетем кейде шым батып,Бұлбұлдарға жүрек үнін тыңдатып.Кейде еңсені көтертпейді мұң басып,Ғашық болу – шын бақыт!Арманым – шың,Өрнектедім..