Бақыт беделханұлы туралы Өлеңдер ✍️

Ей, даңғаза тірлік,даурықпай сəл, сəл тұра тұр!Кеудемде менің басталды сұмдық сұрапыл....Ғапыл дүние ғазауат күтіп күрсініп,Алысып жатыр жалғыз..

Кіндігімнен тас боп жерге байландым,Жүрегімнен аспан иісі аңқып тұр!Жан жарығым жасыл қанат жайған күн,Шыр айналам дүниені шалқып бір...Айтылмайтын..

Періште жырға бас иіп пір тұтқан ақын, Жүректің жамап, жаңартар жыртық қабатын. Көңілдің көзі мөлтілдеп жасқа булықса, Серпіліп сезім сол кезде..

Бар əлемді ауызыңа қаратып,Миығыңнан мың сəулені таратып,Жымиып ең, сонда менің тəніме,Қара түсті жарық сыйлап баратып.Жасын-жасың жағып кеткен..

– Ақ таяқтан мал кетті, Сапты аяқтан сəн кетті. Күрсінісіне күрмеліп, Жантайған күйі шал кетті. Кешегі долбар ой, Алла-ай, Бүгінгі күнге дəл..

Дүние үшін мына жалған бес күнгі,Өкпелетіп алмайықшы ешкімді.Кеше сенің көңілді айтқан əніңнен,Күңіренген қоңыр əуен естілді.Құстар неге жылап келді..

Өмір деген осы ғой, ... бал аштырар,Таластырар қайтадан жарастырар.Барыңды да жылатып жоғыңды да,Таласпайтын дүниеге таластырар.Өмір деген осы ғой –..

Бұл өмірде алдамас деп еш үміт,Жүрем ылғи уақытымнан кешігіп,Жынды сумен сосын жынды боламын, Сау өмірдің сандырағын кешіріп.Басталғанда-ақ өмір атты..

Жұлынымнан үзіліп түскен тамшы,Менің жабағы ғұмырыма қамшы.Жабығып жүрген кездерімде,Қамшы астына алшы?!.Мына жалғанға шыбын дажаным – жалшы.Менің..

Тоқмейілденіп тобырға сеніп,...тоңмойын басты тоқпақтап.Қамкөңілденіп, қабырға сөгіп,Бар боп жүреміз жоқты оттап.– Ит өмір! – дейміз...

Түсімде де ойлар маза бермейді...Жұмыр жердей сыр жасырғым келгенмен,Жүрегіме кір жасырғым келмейді.Жазығы жоқ махаббатты жылаттым,Дəргейіңнен дəрмен..

Досым бар ма, білмеймін, жауым бар ма?Тамырымнан бүгілем дауылдарда.Бауырымды жегізіп « ит пен құсқа»,Ақыл айтам, сосын кеп, бауырларға.Қырам дей ме..

Ау, байқұс құсым-ау, қанатың керіп, жаймайсың,Күндіз кеудемде, түнде төбемде сайрайсың.Шырылыңменен шыңытып алып, жанымдыҚайғыңмен неге..

Маңдайымда тамырланған пешенем,Сол тамырдың қанында от боп лаулағам.Жалғыздықтың жанарынан кеше мен, Ақын көрдім, шоқ үстінде аунаған...Жалған барда..

Мен туғанда-ақ өлім жазасына кесілгем,Есейе келе шығып кетіпті есімнен.Жаным шырылдап, тəнім тұншығып жатқандаЕсіме қайта сен салып едің..

«Ал-ла, Ал-ла!» бұл құдірет есімді,Жатқа айтқан соң, кіндік бауым кесілді....Күндіз күннен, түнде айдан төгілген,Уақыт неге, нұрына орап..

Мынау нұрлы заманда,Жазу қандай қиын еді, нұрлы өлең.Нұрлы өлеңмен тоты құстай түрленер ем, гүлдер ем....Мың құбылтып, мына жұртты таң қалдырар едім..

Ешкімге де арналмайды бұл өлең,Естуге де татымайды əн қылып.…Түсім шығар, түйсігімде түнеген,Жаным шығар,түнде жүрген қаңғырып…Бір тағдырдың құлағына..

Мейлі, мені біреулер сынай берсін,Міней берсін, онысын шырай көрсін.Шаңқай түсте адасқан тағдырымдыҚұдайсынған көрмесін, Құдай көрсін!Көктемім-жыр..

Түсімде,Күллі күрсіністердің ішінде,Құснихат жазып құлазып отыр екенмін.Құсаға күпті пішінде.Түсімде,Тілім қыршылып тісімде,Түлен түрткі боп түркіден..

Жаннəт қақпасы жабылмай тұрған кезі ме?..Жоқ, Адам-Ата пайғамбардан бері ме?.,...Қабырғам Һақ нұрымен бүрлеген кезде де,Кіндігімнен Ібіліс-сайтан..

Жұрттың бəрі бақытты,Емес еді ол кезде шырайсыз да.(Мінейсіз бе еркіңіз сынайсыз ба?)Қосылып ап бір ойсыз бір ойсызға«Заман қандай керемет..

Ай, ішімдегі ала құс,Сыртымдағы қара құс,Қай азапқа салсаң даменің жаным тарамыс.Тарамыстай болғаншаБіз бір енеден он едікОнымыз атқа қонғанда,Жер..

Тəтті өмірге келіп еді Ол – ащы үнмен.Келіп еді Ол – бір алапат тасқынмен.Сөз-патшасы жүрегінде жаңғырып,Тайталасты Тағдыр дейтін..

БалладаҰйықтамайтын күндіз жүріп, түн жүріп.Əңгіме айтсаң бірді ұқпайтын, бірді ұғып.Біздің ауыл «Жынды кемпір» дейтұғынБір Кейуана өмір сүрді қым..