Жұмекен нәжімеденов туралы Өлеңдер ✍️

Құйрық-жалы әдемітөрт тұяғы балғадайақбоз атым бар еді –әй, жалған-ай, жалған-ай.Қарғығанда жыраданкетті айналып ұршығы-ай.Мен де оңбай құлағамәй..

Ақ деген не?Қиянаттан, тепкіденаман шыққан Ардың түсі деп білем.Сәл кірлесе күймен жуып жанымды,Алатауға – шыңға жайып кептірем –ақ бұлт құсап..

Әңгімеңді бұзса жыр мен ән бұзып,отырсаң-ау көңіл түлеп, қан қызып.Хрустальдар сыңғыр қағып,қойсаң-аудосың саған, сен досыңа алғызып.Омырауды..

Мезгіл жақсы,тұрмыс бірақ күйгелек,күйгелек қой көңіл шіркін – күй керек....Апыл-ғұпыл жаға, жеңін түймелепкүнде шығам кішкене ұлды сүйрелеп.Менің..

Жанжалдың созады әйел қирағатын,келтіріп Хақ есімін, иман атын.Бұршақтап екі көзі бұлан-талан,жан бар ма бірақ соған иланатын.Күлкісін сұлулармен..

Балта түсті,мәткең бар ма – соқ, қане!Бір соғарға жарайтын күш жоқ па әлі?!Қызды-ау ойын,қызды, қызды, әй, қызды –көзір алты ұрып алды жай..

Тағдыр сені тоқ қылды,торықпа, дос, мықты бол.Құшып ең бір шоқ гүлді,тікенек боп шықты ол.Құмай ғой деп мөлитіпасырап ең бір итті,төбет болып ол..

Қасіреттің тілін қалай дәл тапқан,өмір жасап пальтолар мен қалпақтан –о, ант атқан, ант атқан!Мөлдір бұлақ бұрынғыдай сұп-сұйық,шөп басынан шық..

Саусақ – бесеу.– Пәлі, шіркін, жарқ етті-ау бір жаңалық!Біреу, екеу...ал, санадық, санадық.Шалдар алды шашқа – қырау, сақалға – ақ,«бірдей емес бес..

Қара түнгі найзағайдың жарқылыөтетұғын сықылды мен арқылы.Содан шығар, содан шығар жарқыным:қара суға қайық салдым – қалқыды,қара сөзге сезім құйдым..

Шындық деген көк аспандай тым биікмұхит сын-ды әрі терең тұңғиық.Жан сендіріп жаңсақ жайлар, қате аңызбіз де содан қателесіп жатамыз.Шыңды, рас..

Әлдекімге қарау ой боп қонатынмені, мені ағартады қара түн.Таң алдында ақ періште құсаймынқыз-келіншек қырқып алған қанатын.Пәк жыр жазып өткізбек ем..

Бірді сынап жүрген жұрт, бірді міндеп:қара қарға байғызға күлді күндеп.Бозторғай жүр – шиқылдақ балапанынуа, менің кіп-кішкене бұлбұлым деп.Қанден..

Не сезінсең, сол жайлыашық айту – болмайды.о, болмайды, болмайды.Емен болып біт, мейлі,қағаз етіп бүктейді.ой, бүктейді-ау, бүктейді.Аузын сүртіп..

Дүниеде «тозды» деген сөз қиын –айтпас едім:әттең, менің тозды үйім.Аттап қалсаң – батқан сынды дүр салмақ,еден-тақтай қиналады ырсаңдап.Ей, қызыл..

Сталинград деп күндеЖырлап еді-ау Неруда.Сонда желдің өтіндетұрған еді-ау Неруда.Көкірек қой бұл ғасыр,көкірегін көр міне:ұлы ақынның тұлғасынкіші..

Табиғатта бәрі есепті деп еді,есеп шығар – түсінбесем мен оны?!Күн аласа болған сайынкөлеңкеұзын болып келеді.

Қар мен желге қарсы бітіп алып тұр,жалаң төсін найзағаймен жанып тұр.Шекісіпті шеңгел болып тамырлар –қара тасты бүріп қатып қалып тұр.Мынау қартың..

Жел екпінін маған берсе табиғат,маған берсе судың күшін табиғат,жаңғырығын берсе жақпар-таулардың,даладай ғып кеңдік берсе табиғат;берсе маған..

Сирек бұлттар алалап қырат, қырды,бір көлеңке, бір шуақ лақтырды.Әр сыбысқа жапырақ құлақ түрді,бұрғы-құйын бір дөңге шаншылып апбұрап тұрды..

Түсінбейсің көп адамға,көпте – ерік,көп деген көл – тұзың көлге кетті еріп...Қайбір пиғыл қиын бірақ;дүкенненшықты біреу бір тай шытты..

Құйын біткен адасып жүр далада.Тастар – шұбар,сайлар – ирек,дөң – ала;құм қаңбағы, ал, домала, домала!Дене сөніп табылғанша моладан«адам басы қаңбақ»..

Шығандығы шыңдардыңБіржан әні секілді.Алыс жатқан мұң бар бір –жырлағаны секілді.Бүлдіргендер бір түрлі«Ханның асы» секілді.Ақ қайыңдар..

Жұлдыздары жымың-жымың күліп түнжібек нұрын шашып тұрды үміттің.Қашан еді, қай түн еді? –Ұмыттым.Зеңгір көктен қарағанда жылып күнбіреу – маған, мен..

«Ақөзектің» пәк жүзін жымыңдатып,бұлт-бұлт етіп барады құлын батып.Құлын батып барады.Жас сұлудыңжауырынына кетіпті бұрым батып.«Мына қазды қанатпай..