Жұмекен нәжімеденов туралы Өлеңдер ✍️

1– Қайда тарттың, қара жол,алдау ма әлі бас қайғың?– Сүйе білген жүректісуынуға бастаймын.– Өртеп үміт, қайғы ішті,талас құрам десеңші,тағы да бір..

Ол – жетімек,Мен – жетімек, жетімек –екеуміз тым бауыр басып кетіп ек.Шама аралас жуындыға қанып аперуші еді сылдыр-сылдыр маңырап.Екі құлақ – екеуі..

Тіл секілді сүйрең қағып құм көшті,көшкен құмға ай менен жыл мінгесті.Желдің сумаң саусақтары бір түрлісүртіп жатқан сықылды ескі жұртымды.Дүркіреп..

Күрсінді ата –кәріліктің қайғысышығар дедім, күрсіне ме жай кісі?– Жоқ, – деді ол, – ішті жалап барадыбір жүйріктің алынбаған бәйгісі.Күрсінді ата..

Біз де бастан талай күнді өткердік,енді соны еске алуға жетті ерлік.Талай жерде бедел алып, бет бердік,әлденені түзеткіміз кеп бердік,әлдекімге тыз..

О, сезімнің шым еткен нұр-шуағыбалқытады,жуам десе – жуады...Шыдай тұршы, шыбыным сәл, көз жасықұлап кетсе күл-талқаны шығады.Туған көз жас қасірет..

Дана қартқа со заманда баяғыбіреу келіп күнде қолын жаяды:«келер күннің бір белгісі жоқ әлі», –айтшы, қашан топан-тасу болады?Шөккен кәрі қайғы..

Ың-ың етті.Екі қолы ербеңдеп,төсін түртті сұқ саусағы «мен», «мен» деп.Бұдан өңге түк ұқпадым мен де емге –қиналды әлгі;Қос жанары телмеңдептамып..

Кең-ау, шіркін, менің ата мекенім,маған,саған,оған да жер жетеді.Қуырылған жүгерідейаспандаақ жұлдыздар ыршып-ыршып кетеді....Хақ қолына өтіп кетіп..

«Көру керек, көру керек келгесін», –қарт күрсінді у-шу болып кеудесі.ауыр тыныс алдым білем мен де осы.Қадалатын сықылды ғой оқ түрлі,оқ ізіне қарап..

«Бет күймесін таңда машқар күніңде –дейтін қария, – бір тергеу бар түбінде».Белгісіз бір үрей туып үнінде,бұны айтқанда кететұғын дірілдеп.Сол қария..

Жыламсырап тұрып едің, тал-түстемені тағы сендіріп ең нан тістеп.Күн астынан жел жүгірді бір ыстық –арамызға сөз жүгірді – ұрыстық.Иір-қиыр сөз қуып..

Әр жыл сайын әлдеқайдан бір құпия жел есер,әр жыл сайын түн қойнында әлдекімдер кеңесер.Жиырма миллион!(нольдері көп демесең)қағазды да қайыстырмай..

Жер хақында сыр күттік Айдан әлі;Тыныштық деп газеттер майдалады.Қағаз-бомба бұрқ етіп жүр жарылып,жүріп жатқан сықылды майдан әлі.Аңдата алса..

Ей, ер халық, сілкініп бір түрегел!Ұлы дүбір жаңғырықсын тау-тасқа,шабыт берсін жаңа-жаңа айқасқа.Қартайды ғой Гомер, Данте Пегасы,Паблоның..

...Сақалды адам санасыздау жөткірді,тіл ұшынан сөзі үзілмей көп тұрды.Сен, қасірет!Тілін буған шешеннің,қырғыш еткен алмастайын өткірді.Жұбандырар..

Сен сыналдың,бір аптаойлап жүрдің сол жайлы.Сені сынар бірақ тажиын – күнде болмайды.Сүймесіңді – жолатпа,жалғыз-ақ қал сен мейлі.Көп ішетін қонақ..

Кеудем – бір үй:Іші – дауыл,сырты – дау,күні-түні бір бұрқырау, бұрқырау.Етек-жеңім далақ қақты;бұ-дағыжел өтінде қалғандықтың бір түрі-ау.Көптен..

Көктемгі жер бояуы да көк қой деп,көлеңдетіп киіп едің көк көйлек.Көл-дүниеден көкті ғана білуші ең,кетер болсаң – көк зәріңді төкпей кет.Көктем..

Не бір еппен, алған жақсы, не бетпен –сөйлейінші тамағымды кенеп мен:эпос ері тірілді де кенеттен,сұр жебелі қарт садағын қолға алды.Намыстан-ақ..

Жаңбыр жауды,хал мүшкіл,көлік сирек – кешіктім.Алқынып кеп жабыстымтұтқасына есіктің.Үсті-басым су болды –жаңбыр жауды бір күні.Сонда маған..

Жұмыс дедік,бермедік тынысқа ерік,жүр-ау содан жүйкелер жіңішкеріп.Сілкіп сөйлеп, сондықтан жұлқып іштік,көңіл тілер, сондықтан бір тыныштық.Тыныштық..

Анам мені тәй тұрғызып о бастасүйеп еді жуан баған-ағашқа.Сонсоң сырттай бақылады, кетпеді,қыпың қақты «құлап қалар» деп мені.Бір алаяқ үй тұрғызды –..

Тас төбеден төніп кеп Ай үңілді –Неткен сәуле жұп-жұмсақ, қайырымды!Көл езуі сылпылдап өсек айтар,байқап сырғыт, бала-дос, қайығыңды,Келе ме екен..

Қып-қызыл бұлт қонды да тау басына,бір жарқ етіп ант берді алласына:«Шың мойнына орады далам мені,енді осында мәңгілік қалам!» – деді.Төгіп еді бір..